άστοχη

Ποτέ δεν πετυχαίνω τους στόχους μου. Όχι τους στόχους-επιτεύγματα τόσο, όσο τους στόχους-σημεία. Το βοτσαλάκι στη θάλασσα θα πάει αλλού γι' αλλού, τα κλειδιά που θα πετάξω από το μπαλκόνι θα φιλήσουν το πεζοδρόμιο ή το γρασίδι του κήπου παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του ανθρώπου που κεντράρει από κάτω εναγωνίως, το χαρτάκι θα πέσει σίγουρα έξω από το καλάθι και το βελάκι θα πέσει σε όλα τα σημεία του τοίχου, στην καλύτερη περίπτωση στα έξω-έξω ομόκεντρα κυκλάκια.
Η ανικανότητά μου επαληθεύτηκε άλλη μια φορά ένα βράδυ του καλοκαιριού που πέρασε, σε ένα συνοικιακό κινηματογράφο που ήταν τίγκα στον κόσμο, σάββατο βλέπεις και πρώτες μέρες προβολής του mamma mia!
Αχχχχχ!!!!
Τι να σας κάνω μικρούλες μου που μεγαλώσατε και μυαλό δε βάλατε....μόλις τέλειωσε το διάλειμμα, έσβησαν τα φώτα, όλοι σώπασαν και η οθόνη άναψε ξανά, μου πιάσατε καβγά ανυποχώρητο...σκυλοκαβγά μεγάλο!
Κι εγώ ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Είχε και φεγγάρι και ήμουν κάπως...'κάπως'.
Και το μπουκάλι με το νερό στα χέρια μου με γαργαλούσε, κι έμοιαζε βελάκι, βότσαλο κλπ...και ήθελα να το ρίξω ανάμεσά σας μπας και σταματήσει τη φασαρία....εγώ δεν τα κατάφερα βλέπεις με τις λοξές ματιές, τα σσσσσ!!!! κλπ.
Λίγο νερό...λίγες σταγόνες ανάμεσά σας μπας και σας αποσπάσουν την προσοχή από την εγωιστική φασαρία σας που άρχιζε να ενοχλεί τους γύρω...
Κι άστοχη όπως πάντα, οι λίγες σταγόνες παρέσυραν όλο το νερό του μπουκαλακίου πάνω σε σένα μικρό μου μόνο, Σε σένα που ήσουν δίπλα μου κι έγινες 'λούτσα'.
Συγνώμη που αναγκάστηκες σαν παπί βρεγμένο να παρακολουθήσεις το δεύτερο μέρος μιας μέτριας ταινίας σε έναν σχεδόν άθλιο συνοικιακό κινηματογράφο.
Το παραδέχομαι....παρόλες τις προσπάθειές μου. ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΟΧΗ!!!