ζιζάνια

Αχ!!! Υπάρχει ένα ζιζανιάκι μέσα μου. Και δεν είναι σχήμα λόγου για να πω πως κρύβω μέσα μου ένα άτακτο παιδί ή πως η άλλη μου φύση είναι ένα ζαβολάκι που δεν έχει σχέση με αυτό που κατα μεγάλο ποσοστό δείχνω και είμαι.
Αναφέρομαι στη ζήλεια που νιώθω μερικές φορές για μερικά πρόσωπα και πράγματα κι αυτό συμβαίνει μόνο σε κάποιες φάσεις και συνθήκες γιατί κατα πάσα πιθανότητα αυτό που εννοούμε ζηλιάρα με όλη τη σημασία της λέξης δεν είμαι επουδενή.
Το σιχαίνομαι αυτό όταν το νιώθω, όταν το ζίζανιάκι με τριβελίζει και παλεύει να με μεταμορφώσει σε κάτι μικρό και άθλιο. Δεν αντέχω αυτή την αίσθηση, τρελαίνομαι....ψάχνω από κάπου να πιαστώ σε ένα άδειο μέρος παγιδευμένη με μια παγωμάρα να τυλίγει την ψυχή μου και να την αδειάζει από κάθε τι καλό. Ποτέ δε θυμάμαι πως φεύγει αυτό το συναίσθημα ενώ σίγουρα θυμάμαι για ποιους λόγους ή αφορμές ήρθε. Φεύγει ξαφνικά; Ίσως όχι...αν έφευγε ξαφνικά κι απότομα ίσως θυμόμουν κάποια ανακούφιση. Αλλά όχι...δεν θυμάμαι. Κάνει τον κύκλο του αφού παίξει καλά-καλά με τα νεύρα μου, βρει σε κάποιες γωνίες που αιμοραγούν κάνοντάς τες ακόμη χειρότερα, γλεντάει με την τρέλα μου για κάμποσο κι αφού με αφήσει εξαντλημένη σε μια γωνιά, φεύγει αργά-αργά ακροπατώντας σαν το γάτο.
Κάποια μέρα θέλω να του δείξω την πόρτα να φύγει οριστικά και να μην ξανάρθει...άλλωστε μόνο ένα μικρό ζιζάνιο είναι. Κάποιο φάρμακο θα υπάρχει για να το κάνει να τρομάξει....