Το φως του ήλιου το πρωί πάνω στη θάλασσα που διασκορπίζεται σε μύριες ασημί πιτσίλες.
Το άγιο θαλασσινό νερό το απόγευμα με όλα τα χίλια χρώματα που αλλάζει ανα λεπτό.
Το νερό στις μαρίνες τη νύχτα με τα φώτα να αντανακλούν μέσα του, αποκαλύπτοντας τις μικρές του αναταράξεις.
Τα τρελά νερά της χαλκίδας, τα ορμητικά νερά των ποταμών....
Είναι όμορφες οι ώρες δίπλα στη θάλασσα που πέρασα και περνώ, είναι όμορφα να μυρίζω αυτή την υπέροχη αύρα, είναι απίστευτα αναζωογονητικές οι δόσεις οξυγόνου που πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου και ως δια μαγείας καθαρίζουν το μυαλό μου από κάθε τι άχρηστο και το κάνουν πιο δημιουργικό, πιο σοφό.
Χθες βράδυ έφυγα σχεδόν τρελή και μετά από μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα γύρισα γλυκιά και ήρεμη...
Υπάρχουν τόσα πράγματα να ανακαλύψεις ακόμη, φτάνει να το θες....όπως το δρομάκι προς το φάρο παρέα με τον όμορφο αδέσποτο σκύλο και τα πυροτεχνήματα που τυχαία έπεσαν σχεδόν δίπλα μας....ήταν τέλεια!!!!
Το πρωί άκουσα 'νάμα', μάλλον δεν το επέλεξα τυχαία το cd...νάμα, νερό πηγής και κάπου ανάμεσα στα τραγούδια ο 'αμάραντος'....και ταξίδεψα γι άλλη μια φορά, με το νου, το σώμα εκτελούσε μηχανικές κινήσεις οδηγώντας ένα αμάξι μέσα στην κίνηση της πολύβουης πόλης....
Αμάραντος
Θα’ρθεις μια μέρα σαν τις άλλες
Τότε που θα’χω πάψει να σε περιμένω
Μέσα απ’τις σκέψεις μου τις άδειες
Θα αναδυθείς σαν όνειρό μου ξεχασμένο
Θα’ρθεις λιγάκι πριν τελειώσει
Το ταξιδάκι της αμαρτωλής ψυχής μου
Λίγο πριν γύρει να νυχτώσει
Φωτιά θα ανάψεις στα σκοτάδια της ζωής μου
Εκεί που ο αμάραντος φυτρώνει
Στης αμμουδιάς το χρυσοκίτρινο σεντόνι
Εκεί να’ρθεις να αγαπηθούμε μια για πάντα
Μαζί να βγούμε στου άλλου κόσμου τη βεράντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου