Φύση εε? Ο προορισμός που έχασε ο άνθρωπος, η ελπίδα που χάθηκε στη θέα του τσιμέντου...γκρι, το γκρι πλησιάζει το μαύρο κι απέχει πολύ από το αίσθημα ευφορίας που το πράσινο προσδίδει. Φύση...όσο την πλησιάζω τόσο μου λείπει! Το ποτάμι που πήραμε σαν όλα τα ποτάμια δε γυρίζει πίσω κι αν προσπαθούμε να το πάμε κόντρα, μοιάζει με τους διάδρομους στα γυμναστήρια...οδοιπορικό στο ίδιο σημείο που αν αφεθείς θα σε πάει πίσω και θα πέσεις!Διάδρομοι στα γυμναστήρια και στατικά ποδήλατα. Γιατί μου φαίνεται πως γίναμε λίγο χαμστεράκια?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου