Όλα μπορώ να τα αντέξω εκτός από την καθαρή κακία. Όλα τα ελαττώματα μπορώ να συγχωρέσω εκτός από αυτό. Τι σοκαριστικό να βλέπεις κακιασμένους ανθρώπους. Έχουμε καταλήξει πως η ηλιθιότητα είναι αήτητη αλλά η κακία? Υπάρχει κάποιος που να διαπραγματεύεται την κακία του, να τη συζητά, να την επαναπροσδιορίζει, να την προσπερνά? Ίσως ένας κακιασμένος κάνει λίγο πίσω αν αντιληφθεί πως δεν τον παίρνει, κάτι που δεν κάνει ένας ηλίθιος με μυαλό κολλημένο με στόκους αλλά πιστεύω πάντα περιμένει το κατάλληλο έδαφος που η κακία του θα σπείρει όλους τους καρπούς της...
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό σαν διαχωρισμός σε κατηγορίες για τύπους, τύπισσες και τυπάκια βουτηγμένα στην κακία, είναι σε φανερούς και αφανέρωτους. Οι φανεροί το έχουν τιμή και καμάρι ένα πράμα, θεωρούν ανώτερο είδος τον εαυτό τους και οι αφανέρωτοι, απλά είναι αφανέρωτοι μέχρι να σου πουν 'στην έφερα...ας πρόσεχες!'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου