-κ. Γούντροφ: Γιατί δε θέλεις να είμαι πια ο δάσκαλός σου?
-Τζάκ: Γιατί να μαθαίνω πράγματα που δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ?
-κ. Γούντροφ: Δε σε διδάσκω γι αυτό. Σε διδάσκω για να μάθεις κάτι ενδιαφέρον.
-Τζάκ: Δε με νοιάζει πια.
-κ. Γούντροφ: Πάω σπίτι μου. (Δίνοντάς του το βιβλίο). Αυτό είναι δικό σου.
-Τζάκ: Δεν μπορείτε να παραιτηθείτε.
-κ. Γούντροφ: Δεν παραιτούμαι, απλά έχασα έναν μαθητή. Ξέρεις γιατί μ' αρέσει να διδάσκω στα παιδιά? Για να μη με απορροφά εντελώς η ζωή του ενηλίκου. Για να θυμάμαι ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που είναι σημαντικά στη ζωή. Όπως να κάνεις ποδήλατο, να παίζεις σε δεντρόσπιτο, να τσαλαβουτάς στις λάσπες φορώντας τα καλά σου τα παπούτσια. Κι εσύ φίλε μου ήσουν ο πιο ξεχωριστός μου μαθητής. Μέχρι πρόσφατα ήσουν ότι ήθελα σε μαθητή. Ήσουν ένας διάττοντας ανάμεσα στα κοινά αστέρια. Έχεις δει διάττοντα? Είναι υπέροχος! περνάει γρήγορα. Αλλά όσο είναι εδώ φωτίζει όλο τον ουρανό. Είναι το ομορφότερο θέαμα. Τόσο που τα άλλα αστέρια σταματούν και τον κοιτούν. Δεν τους βλέπεις σχεδόν ποτέ, είναι πολύ σπάνιοι. Αλλά εγώ είδα έναν....
-Τζάκ: Θέλω να είμαι ένα συνηθισμένο αστέρι.
-κ. Γούντροφ: Τζάκ ποτέ δε θα είσαι ένα συνηθισμένο αστέρι....είσαι θεαματικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου