Χτες!

Χτες απόγευμα, δηλαδή τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, πήγα στο κέντρο της Αθήνας. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ο κόσμος φανταζόμουν θα έβαζε τα δυνατά του να γλεντήσει λίγο τον πόνο του, κυρίως νέα παιδιά, φανταζόμουν λίγο από χρώμα, λίγο από σερπαντίνα και κομφετί, τουλάχιστον στις πλατείες -εντάξει δεν περίμενα περασμένα μεγαλεία- αλλά η μουντάδα, το γκρι και η ψυχρότητα που συνάντησα ήταν άνευ προηγουμένου.
Πολλοί μεγάλοι (σε ηλικία) κατέβαιναν την Ερμού, σα να ήταν ο απλός καθημερινός απογευματινός περίπατος, και στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα και στο Θησείο έβλεπες που και που μικρά παιδάκια με στολές και τις μαμάδες τους να προσπαθούν να τα στήσουν για μια αναμνηστική φωτογραφία. Παντού κόσμος περπατούσε, κόσμος διαφορετικός, ένα τσιγγανάκι σε ένα σημείο έπαιζε με το ακορντεόν του και τραγουδούσε με μια μακρόσυρτη φωνή που έσπαγε κάτι σαν αμανέ. Πιο πάνω ένας βορείων προαστίων style ρόκερ έδινε το δικό του ρεσιτάλ με τα επιμελώς ατημέλητα ρούχα του, την ωραία φωνή του, τραγουδώντας Bon jovi, rem, και δεν ξέρω τι άλλο, αυτά τα δυο άκουσα μια που κατέβηκα και μια που ανέβηκα και πέρασα δυο φορές από μπροστά του. Καλό καλλιτεχνάκι που δοκίμαζε την εμπειρία του κοινού, μάζευε αυτοπεποίθηση και ίσως φανταζόταν μελλοντικές συναυλίες.
Δεν είδα μπαλόνια, δεν είδα κλόουν, δεν είδα ενήλικους μασκαράδες να φοβηθώ μήπως με βαρέσουν με τα πλαστικά τους ρόπαλα, δεν άκουσα μουσικές. Μόνο καραόκε σε ένα οινομαγειρείο που σέρβιρε φακές, ρεβύθια κι άλλα παραδοσιακά μαζί με τσίπουρα και άλλους μεζέδες κάπου κοντά στα παλαιοπωλεία. Ανοιχτά τα παλαιοπωλεία με πράγματα που δεν φαντάζεσαι πως έχουν ζήτηση, ανοιχτό κι ένα μαγαζί με δημοπρασίες, ανοιχτά και τα μαγαζιά με τα ζαχαρωτά και τα σοκολατάκια! Σαλέπι, ζεστό σαλέπι φώναζε ένας κύριος με το παραδοσιακό καροτσάκι, χρόνια είχα να το δω, από τότε που ήμουν πιτσιρικάκι τόσο δα. Και ξανάγιναν όλα όπως τότε, σαν να ήταν μια ψευδαίσθηση, μια πλάνη η ενδιάμεση περίοδος που έζησα και που έδειχναν πως όλα είχαν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και τρόμαξα γιατί όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν από τα χαλάσματα μέχρι τη νοοτροπία μας, τη μικροαστική και μη ξεπερασμένη. Γύρισα κουρασμένη να ψήσω ψωμί, να φτιάξω χαλβά σιμιγδαλένιο και να κάνω ετοιμασίες -όχι για την Καθαρή Δευτέρα- αλλά για την επόμενη ακριβώς μέρα, δηλαδή αύριο...