Σάββατο απόγευμα, πριν λίγες ώρες δηλαδή κι ενώ ετοίμαζα το γεύμα μας, βλέπω να αρχίζει στην τηλεόραση η ταινία jack με τον λατρεμένο μου Robin Williams. Η ίδια συγκίνηση, η ίδια χαλάρωση στον καναπέ, το ίδιο ταξίδι όπως κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία ή και άλλες του ίδιου αγαπημένου μου ηθοποιού! Αυτή τη φορά δε θα κλάψω στο φινάλε μονολόγησα, δε θα συγκινηθώ...
Αλλά, πάλι λάθος έκανα, πάλι δεν τα κατάφερα. Και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ένιωσα την ανάγκη αμέσως μετά να ξαναδώ τον επίλογο, να γράψω τον λόγο του jack στην αποφοίτηση, αλλά ούτε που ξέρω σε ποια κούτα πια υπάρχει αυτό το dvd, ούτε είχα δύναμη να ψάξω. Έτσι βρήκα τους διαλόγους στο ίντερνετ για να περάσω εδώ αυτό το σημείο που τόσο μ' αρέσει. Κάτι που έχω ξανακάνει. Έχω γράψει το απόσπασμα από την ταινία του Μπενίνι 'Τίγρης και το χιόνι' που ο Ατίλιο περιγράφει στον Ιρανό γιατρό πόσο ανούσια θα είναι η ζωή του χωρίς εκείνη...
Μέρα αποφοίτησης λοιπόν και ο Τζάκ νεαρός σε ηλικία αλλά γέρος από το σύνδρομο που πάσχει λέει:
Δεν έχω πολύ χρόνο γι αυτό θα είμαι σύντομος, όπως και η ζωή μου. Φτάνοντας στο τέλος αυτής της φάσης της ζωής μας, προσπαθούμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές και να ξεχνάμε τις κακές. Και σκεφτόμαστε το μέλλον. Αρχίζουμε να ανησυχούμε. Λέμε 'τι θα κάνω?, που θα είμαι σε 10χρόνια?' Αλλά εγώ σας λέω, κοιτάξτε εμένα, μην ανησυχείτε τόσο πολύ. Τελικά κανείς μας δεν έχει τόσο πολύ χρόνο πάνω στη γη. Η ζωή είναι φευγαλέα. Κι αν νιώσετε ποτέ κατάθλιψη, σηκώστε τα μάτια σας στον καλοκαιρινό ουρανό, όταν τ' αστέρια φωτίζουν τη βελούδινη νύχτα. Κι όταν ένας διάττοντας, σχίζει το σκοτάδι, κάνοντας τη νύχτα μέρα, κάντε μια ευχή...και σκεφτείτε εμένα. Κάντε τη ζωή σας θεαματική. Ξέρω ότι εγώ το έκανα. Τα κατάφερα μαμά!!! είμαι μεγάλος!!! Σας ευχαριστώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου