Η βροχή ρυθμική και ήπια, φτιάχνει ασημί τα δέντρα στον απέναντι κήπο και διαγράφεται κάτω από το φως του δήμου, λοξή και απαστράπτουσα, όπως στις ζωγραφιές των αναγνωστικών βιβλίων του δημοτικού, μια φορά κι έναν καιρό...Μπαίνω και βγαίνω να την απολαύσω, μετά από κάμποση ώρα που τη χάζευα καθισμένη στη βεράντα μαζεύοντας μπόλικη υγρασία. Τα νερά τρέχουν στο δρόμο ποτάμι, τρέχουν τον κατήφορο από το βουνό, και δε γυρίζουν πίσω...
Οι σταγόνες παίρνουν μια μια τη σειρά τους πάνω στο μέταλλο, γυαλίζουν λίγο πριν κατρακυλήσουν και γίνουν ένα με το υγρό πάτωμα. Και ο ήχος...μια υπόκωφη μουσική, δε θέλω να σταματήσω να την ακούω, με χαλαρώνει, με κοιμίζει. Μπαίνω και βγαίνω, οι πόρτες ανοιχτές, στέκομαι ανάμεσα να νιώσω τη βροχή και να ακούσω απαλή τζαζ απ' το laptop. Σήμερα είμαι καλύτερα από χθες και αύριο θα είμαι καλύτερα από σήμερα. Ο Νοέμβριος είναι ακόμη στην αρχή και λέω να τον αγαπήσω, σήμερα θέλω να τον αγαπήσω. Και η βροχή συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου