Σκέψεις

Όλα περνάνε, όλα αλλάζουν κι εγώ είμαι πολύ νέα, νιώθω πολύ νέα για να παρασυρθώ από τις καταστάσεις, να κλάψω ή να το βάλω κάτω. Οι άνθρωποι γενικά φοβούνται τις αλλαγές...πολύ κρίμα. Σίγουρα πονάμε για την αδικία, μα για φαντάσου, ο αέναος πόνος φέρνει τέτοια ανεπανόρθωτη φθορά που είναι ανεπίτρεπτη.  Πάντα μου άρεσε να είμαι αγέρωχη, να έχω το κεφάλι ψηλά. Ποτέ ο πόνος δε με κατέβαλλε, αλλά τώρα πια δε θέλω να πονάω για οτιδήποτε. Δηλαδή, δε γίνεται η κάθε αδικία να στέκεται σαν ερινύα στο μυαλό μου. Θα πάει το κάθε τι με τα νερά της βροχής που κυλούν και φεύγουν. Ο κάθε ένας είναι ικανός να φέρει μια μικρή αλλαγή, μια μεγάλη, ένα θαύμα..οπότε? ξαναγυρνάμε στην αρχή και στο φόβο γι αυτή. Αλλαγή τρόπου σκέψης, ζωής, συμπεριφοράς...έχεις τα κότσια να βγεις από τη βολή σου? τότε έχει καλώς. Αλλιώς...λυπάμαι!