Είχε τσαγανό η σιδηρά. Τους είχε βάλει στην Αγγλία τα δυο πόδια σε μισό παπούτσι. Θυμάμαι late 70s κάθε βράδυ στο δελτίο ειδήσεων έβγαινε μια σκληρότητα από τα θέματα. Απεργοί πείνας που πέθαιναν τελικά, εξτρεμιστικές οργανώσεις, εξάρσεις βίας, ανθρακωρύχοι σε απόγνωση, τα Φώκλαντ...
Έζησαν σα λαός οι Άγγλοι μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που ζούμε εμείς σήμερα. Φόροι, μειώσεις μισθών και όλα τα καλά.Η Θάτσερ ήθελε να κάνει δυνατή μια χώρα που είχε παρακμάσει.
Πρόσφατα είδα την ταινία. Δεν ήξερα λεπτομέρειες όπως ότι ήταν κόρη παντοπώλη ή πως ήταν η πρώτη γυναίκα στη βουλή όταν εκλέγηκε.
Και μετά λοιπόν από μια ενδιαφέρουσα ζωή, μια συγκλονιστική καριέρα, έρχεται το γήρας και μετά ο θάνατος, ο αναπόφευκτος.
Και τι χαίρονται μια μερίδα άγγλων που κάνουν πάρτυ στην είδηση του θανάτου της και ξεχύνονται με μπύρες στους δρόμους του Λονδίνου σα να κέρδισε η εθνική ποδοσφαίρου τους το παγκόσμιο κύπελο; Έπαθε κάτι κακό που πέθανε; Είναι τιμωρία που της άξιζε; Αυτοί όλοι κάποια στιγμή δε θα πεθάνουν;... Πολλοί μάλιστα, όχι σε βαθύ γήρας όπως η Θάτσερ, κι ας είναι καλύτεροι άνθρωποι απ' αυτήν. The bich is dead, έγραφαν σε κάτι πλακάτ. Η σκύλα πέθανε , μα τι ειρωνία, φτωχέ Άγγλε (γιατί οι πλούσιοι ποτέ δε διαδηλώνουν), πράγματι πέθανε η bitch όπως λες, αλλά God save the queen! και αυτή είναι πολύ ζωντανή και θα είναι για πάντα, έστω κι αν αλλάζει πρόσωπα. Απ' τα μπαλκόνια των ανακτόρων θα σε χαιρετά στον αιώνα τον άπαντα και συ θα νιώθεις ασφαλής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου