Αυτό το πράγμα να ζούμε με το ταίρι μας αντίστροφα συγχρονισμένοι, το γνωστό bad timing, είναι ένα θέμα: Καλό; κακό; αναγκαίο;
Θυμαμαι από παλιά:
Ήθελα παραδείγματος χάριν βόλτες, εκδρομές, δραστηριότητες; το έτερον ήμισυ ήταν μες τη βαρεμάρα. Αργούσε να έρθει από τη δουλειά, σερνόταν γενικά, ανταποκρινόταν μεν στις προτάσεις για διαφυγή από τη συνήθεια αλλά με βαριά καρδιά. Κάτι καταφερνε στην πορεία αλλά τελικά το όλο πρότζεκτ "βούλιαζε" στη χλιαρότητα. Πολλές φορές σκεφτόταν πως σπαταλάμε άδικα χρήματα αν και τότε δε βιώναμε κρίση και τα οικονομικά ήταν καλύτερα.
Nowdays:
Είναι κάτι μέρες περίεργες που δεν έχω όρεξη, χαλάει η σειρά του ύπνου μου, είμαι μες τα νεύρα και απλά κάνω υπομονή να περάσουν (οι μέρες και τα νεύρα). Τυχαίνει δε, αυτές τις μέρες ο σύζυγος να τρέχει σαν τρελός, να είναι πνιγμένος στη δουλειά, να του πέφτουν όλα μαζεμένα, με αποτέλεσμα να νιώθω απίστευτες τύψεις που δεν τον στηρίζω και απλά βυθίζομαι στο τέλμα μου. Και ξαφνικά, έστω και αργά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η ηλιαχτίδα με τη μορφή του συζύγου. Και λέω ηλιαχτίδα γιατί εκτός από χαμόγελα αρχίζει και μοιράζει αγκαλιές, προτάσεις για να κάνουμε το ένα, το άλλο, από ποτό μέχρι βόλτα με ελικόπτερο. Ναι, ναι, το έχει προτείνει, χαχαχα, μάλλον γιατί ξέρει σίγουρα πως θα αρνηθώ έτσι όπως είμαι στα χάλια μου. Αλλά είναι πολλές οι φορές που έχω δεχτεί διάφορα και παρά το ότι είναι κουρασμένος, με χαρά έχει τρέξει σε κάμποσες αρλούμπες για να μου φτιάξει το κέφι. Το οποίο δε φτιάχνει εντελώς η αλήθεια να λέγεται.
Παλιότερα θυμάμαι, έκανα όλο σχέδια για τις ημέρες των γιορτών ή των αργιών. Κανόνιζα τις καλοκαιρινές διακοπές από τον απρίλιο και είχα τα αυτιά μου και τα μάτια μου τεντωμένα για ό,τι περίεργο εμφανιζόταν προς θέαμα και ευχαρίστηση. Ο άντρας μου απλά φαινόταν να μένει ασυγκίνητος με όλα αυτά, πολλά τα σνόμπαρε αν και τα ακολουθούσε και κάποια από αυτά τα απέφευγε αριστοτεχνικά. Ποτέ μα ποτέ δεν ασχολιόταν να κανονίσει τίποτα. Πράγμα που κάνω εγώ τώρα. Σκασίλα μου αν είναι Πάσχα ή Χριστούγεννα, αργία ή μη αργία. Έχω άλλες προτεραιότητες τώρα, άλλες έγνοιες, ξέρω πως θα περάσω καλά όπως κι αν γίνει. Δεν κάνω μακρινά πλάνα. Αφήνω στην τύχη πως θα εξελιχθεί το πρόγραμμα. Αν έχω όρεξη, ξέρω πως μπορώ να φτάσω μέχρι το φεγγάρι, αλλιώς μου αρκεί η θαλπωρή του σπιτιού μου. Κι εδώ τσουπ, πάλι σκάει μύτη η ηλιαχτίδα: "Που θα περάσουμε το τριήμερο; Απλά διάλεξε μέρος και φύγαμε". Και για πολλοστή φορά θα απαντήσω: " Τώρα το λες; που δεν έχω όρεξη; που πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ συνετά τα οικονομικά; τώρα που θέλω να κάνω το ένα; το άλλο;" Κι έτσι, ναυαγίζουν τα περισσότερα. Πολλές φορές όμως έχει γίνει η ανατροπή κι έχουμε πάει μέχρι το λιμάνι να βγάλουμε εισιτήρια για κοντινά νησάκια ή πέρνουμε τ' αμάξι και πάμε σε μέρη που δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ.
Πριν τις απόκριες μου έλεγε: "πάμε στη Βενετία;" , "και μετά πώς πληρώνουμε το τεβε;" απαντούσα εγώ. "Βρε ας καταφέρουμε να πάμε μέχρι το καρναβάλι της Πάτρας κι άσε τις Βενετίες" συμπλήρωνα. Τελικά Βενετίες, Πάτρες σημειώσαμε χ, αλλά ήταν οι πιο όμορφες απόκριες και θα έρθουν κι άλλες καλύτερες. Μάλλον όταν αποδεχτείς την πραγματικότητα, όταν παύεις να πηγαίνεις τόσο κόντρα και να αντιδράς, όταν χαλαρώνεις και δεν περιμένεις τίποτα, τότε είναι που με μαγικό τρόπο γίνονται όλα. Ή τελικά είναι ο κακός συγχρονισμός που σώζει την κατάσταση; Γιατί όταν δεν μπορώ εγώ, μπορείς εσύ,...όταν δε σκέφτομαι εγώ, σκέφτεσαι εσύ...όταν δεν έχω φαντασία εγώ, έχεις εσύ...όταν δε θέλω εγώ, θες εσύ, κι έτσι πάντα υπάρχει ισσοροπία και όλα συνεχίζουν να λειτουργούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου