Χτες ήταν μια υπέροχη βραδιά αλλά σήμερα φυσάει φοβερά τουλάχιστον εδώ που είμαι και ως γνωστόν το σημείο φημίζεται για τα ρεύματα και τους αέρηδές του. Ωραία είναι αν εξαιρέσεις το μικρό άγχος που μου δημιουργείται μη γείρει καμιά γλάστρα, μην πέσουν κάτω πράγματα, μην εκσφεντονιστεί τίποτα από τις γύρω βεράντες και μπαλκόνια. Πράγμα που είχε συμβεί μια φορά όταν ένας δυνατός αέρας έσκασε -δεν ξέρω κι εγώ από που- ένα μπουκάλι μπύρας στο μπαλκόνι μου. Το επικότερο από όλα ήταν βέβαια όταν μετά από έναν πολύ δυνατό αέρα ψάχναμε την πλαστική κουκούλα του στατικού μου ποδηλάτου, μια περίοδο που το είχαμε έξω. Δεν υπήρχε πουθενά. Ούτε στο μπαλκόνι, ούτε στον κήπο κάτω, ούτε στα γκαράζ, ούτε καν στο δρόμο. Λες και δεν υπήρξε ποτέ, λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε, λες κι έκανε πόδια κι έφυγε μόνη της. Δεν το κουράσαμε πολύ. Το αφήσαμε εκεί το θέμα ως ότου ένα βράδυ που γυρίζαμε οικογενειακώς από τις δουλειές μας κάναμε μια παράκαμψη και πήγαμε στο Φούρεσι μια περιοχή δίπλα στην Κάντζα για να πάρουμε σουβλάκια. Θυμάμαι οδηγούσα εγώ και κατέβηκε ο Βασίλης να ψωνίσει, όταν γυρίζοντας μου φώναξε. "Λιάνα κάνε λίγο μπροστά το αμάξι". Όπως και έκανα. "Ξέρεις τι πατούσες με την πίσω ρόδα;" μου είπε... "Την κουκούλα του ποδηλάτου σου" ... συμπλήρωσε. Ω ναι, η κουκούλα με τους αέρηδες έκανε φτερά και πέταξε και έφτασε αρκετά μακριά, κουράστηκε και έμεινε εκεί για πάντα.
Και ζήσαμε εμείς καλά και οι αέρηδες με την κουκούλα καλύτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου