Εσύ κι ο γρύλος σου

Και έρχεται το βράδυ και βαριέμαι ακόμη και τη nova και λέω να ασχοληθώ με τα τρία καινούρια βιβλία που πήρα. Τα βλέπει η "μικρή" και αρχίζει να λέει διάφορα. Και θυμάται κάποιο βιβλίο που είχα πάρει σχετικά πρόσφατα αλλά δυστυχώς είχα σχεδόν ξεχάσει. Το είχα πάρει μαζί με άλλα δύο -έλεος τα παίρνω πάντα σε τριάδες- και ήταν του Χένρι Μίλλερ το "ήσυχες μέρες στο Κλισί". Και δεν είναι αυτό που θυμάται μόνο αλλά και η υπόθεση που της την αφηγούμουν όποτε τύχαινε να περνάει από μπροστά μου και να με βλέπει να το διαβάζω. Και θυμήθηκε ένα βράδυ που είχα ανήσυχο βλέμμα και ήμουν απορροφημένη πολύ και της έλεγα πως ο συγγραφέας και ήρωας του μυθιστορήματος πήγε για δουλειά στο Παρίσι και κατέληξε να βιώσει όλη τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού, να μάθει όλα τα παρακμιακά στέκια, να γνωρίσει πάμπολλους γραφικούς τύπους και να ζήσει έρωτες της μιας νύχτας με πολύ ποτό και άλλα ευτράπελα. Και όσο της τα έλεγα τόσο σκεφτόμουν πως είναι αργά, πως ο δικός μου άντρας είναι έξω για δουλειά και... Και το διατανάκι στο μυαλό μου με τριβέλιζε και σκεφτόμουν μήπως αντί για δουλειά ή με τη δουλειά ζει κάτι σαν τον Χένρι στο Κλισί. Και παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια μου, σχηματίζω τον αριθμό καιιιιι .... "που είσαι; γιατί κάθεσαι στη δουλειά μέχρι τέτοια ώρα; πότε θα έρθεις;" Και γελάσαμε πολύ εκείνη τη νύχτα, γελάσαμε και πριν λίγο που το θυμηθήκαμε, ένα πράγμα "άει γ..... εσύ κι ο γρύλος σου" ήταν η όλη φάση.