Η χαζοχαρούμενη πισίνα των αναμνήσεων

Έφυγα από μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις. Δεν απέρριψα, απλά έφυγα, κι όταν το έκανα ήταν γιατί δεν καλυπτόμουν, δεν ήταν για μένα. Το κόστος δεν το σκέφτηκα ποτέ, θα έλεγα πως οι αποφάσεις μου ήταν γρήγορες και γενναίες. Ποτέ δεν έκοψα δεσμούς, αυτό το άφησα σε άλλους, και ποτέ δεν πληγώθηκα από την απόρριψη ή την απώλεια κάποιας σχέσης από αυτές που συμπεριλαμβάνονταν σε όλα αυτά που άφηνα πίσω. Άλλοι πιο ισχυροί, άλλοι πιο αδύναμοι δεσμοί αλλά τίποτα πάνω από αυτά που εγώ αναζητούσα και έπρεπε να βρω, τίποτα πάνω από τους στόχους μου κι από αυτά που έπρεπε να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Ίσως να ακούγεται σκληρό, ευκαιριακό αλλά ίσως τίποτα να μην ήταν τόσο αξιόλογο ώστε να του δώσω μεγαλύτερη σημασία απ ότι έπρεπε. Μπροστά, μόνο μπροστά. Δε μου ταιριάζει να έχω διανύσει τόσο δρόμο για να μπω στο club των ατόμων που αναπολούν και δεν ξεκολάνε από τη στιγμούλα την τόση δα της παρελθοντικής χαράς κι ασφάλειας. Το ξέρω, πχ, η ζωή προχορώντας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, η ανάμνηση μιας περιόδου αθωότητας μπορεί να φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά δεν είναι δυνατόν να επιστρέψει. Δεν είναι εφικτό να είμαστε ίδιοι με το εξιδανικευμένο μοντέλο του παρελθόντος που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας, και για μας και για τους άλλους. Έτσι αν σε πίκρανα φίλε/η μου, που δε γινόταν να κολυμπήσω στη χαζοχαρούμενη πισίνα δικών σου εξιδανικευμένων αναμνήσεων...λυπάμαι! Έχω φύγει πολύ καιρό πριν φύγεις εσύ απογοητευμένος/η. Είμαι πολλά πράγματα που δε γνωρίζεις μέσα από τις δεκαετίες που ζούμε και δεν αποτελώ ένα κλικ μιας δικής σου polaroid που σου έχει κάτσει περίεργα στον εγκέφαλο. Καλή σου τύχη με την ευχή να μην επαναλάβεις ούτε μισό από τα δεκάδες λάθη σου!