δεκαετία.....

Μόλις γύρισα από έξω. Μια μικρή μετακίνηση με το αμάξι στους δρόμους της Αθήνας μια γλυκιά και ήρεμη μέρα, τη στιγμή που ο ήλιος σιγά-σιγά δύει. Λίγα αυτοκίνητα και μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με πάσχα. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει σε μένα και μάλλον έχει να κάνει με τα συναισθήματά μου. Στο ραδιόφωνο, ο αγαπημένος μου σταθμός, να παίζει μια από τις χαρούμενες εκπομπές του με ένα φαφλαταδόρικο δίδυμο. Τελειώνει η δεκαετία έλεγαν. Πολύ κούμπωσε στη σκέψη μου αυτή η φράση. Μα γιατί? Αισίως διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και ποτέ δεν ξανα σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Μάλλον παίζει ρόλο που έκλεισε μια δεκαετία από το millenium. Θυμάμαι που το γιόρτασα αγοράζοντας πούρα και ακριβή σαμπάνια.
Απολογισμός χρόνου, απολογισμός δεκαετίας. Ποτέ δεν τα σκέφτηκα έτσι. Το ακούω όμως τόσες πολλές φορές που αναγκαστικά μπαίνω κι εγώ στο τρυπάκι.
Οκ....δεν θα κάτσω να απαριθμήσω τα δώρα του millenium...δώρα και αγαθά των κόπων μου. Απλά τα έχω στο μυαλό μου. Σαν κάποιες φωτογραφίες από όμορφες στιγμές που ποτέ δεν απαθανατίστηκαν. Απλά, ήταν η πιο γεμάτη, η πιο ουσιαστική, η πιο καθοριστική δεκαετία που μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Περιείχε τα πάντα όπως μια συγκλονιστική μίνι σειρά από βιβλίο best seller. Κάπου εδώ νιώθω πως δεν έχω κάτι άλλο να γράψω, κάτι άλλο να βγάλω. Σαν έκθεση στο σχολείο που τελειώνει λίγο απότομα....

avatar για χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη!

Δεν ξέρω αν έχω κορεστεί από τις τόσες ταινίες που έχω δει ή πράγματι δεν κυκλοφορούν τόσο αξιόλογες τελευταία αλλά είναι γεγονός πως βγαίνω από τις αίθουσες το ίδιο χλιαρά όπως μπαίνω. Το avatar απλά με έκανε να το προσέξω και να περάσω καλά. Μα περισσότερο με εντυπωσίασαν οι συμβολισμοί, το παραμύθι, τα πλάσματα τα τόσο όμορφα που ζούσαν ανάμεσα στα εξίσου με αυτά εξωτικά τοπία. Ήταν το κινηματογραφικό μας hit αυτά τα χριστούγεννα. Κάθε χριστούγεννα θυμάμαι να υπάρχει μια ταινία που θα τραβήξει κόσμο στις αίθουσες και θα σχηματίσει ουρές. Θυμάμαι το lord of the rings πχ. Μα όσο και να παρουσιάσανε το avatar σαν το film της χρονιάς δεν έχει καμιά σχέση με τον άρχοντα των δακτυλιδιών.
Πιο πριν είδα το dr parnassus. Περισσότερο θυμάμαι τις τρεις σκάλες που ανέβηκα και μου βγήκε η γλώσσα κατα την έξοδο, παρά την ίδια την ταινία. Αν και αυτή ήταν κάπως φαντασμαγορική. Κι εγώ θέλω να είναι φαντασμαγορική κάπως ή να είναι ψυχολογικό θρίλερ. Το τελευταίο είδος αν είναι καλή παραγωγή δε με προδίδει. Είδα το uninvited (ή απρόσκλητη) πρόσφατα και έβγαλα το καπέλο στους σεναριογράφους. Πρώτη φορά δεν πρόβλεψα το τέλος ή την πραγματική πλοκή που κρυβόταν καλά μέχρι τέλους. Το ίδιο έγινε και στο the orphan. Ένα βράδυ που βαριόμουνα διάβασα μια ανάρτηση στο facebook που αναφερόταν στην ταινία και κατάλαβα πως θα μου άρεσε. Μέσα στις επόμενες δυο ώρες την έβλεπα και πράγματι το βράδυ μου πήρε άλλη γεύση. Ανάμεσα σε βιβλία και ταινιες χάνομαι! Το βιβλίο που διαβάζω τελευταία δυστυχώς έχει γίνει το νανουριστικό μου αλλά δεν πειράζει. Είναι για καλό σκοπό! Είναι το 'ήθελα μόνο ένα αντίο' και όσο κι αν μου αρέσει δεν ξεφεύγει από το στυλ των τόσων best sellers που έχω διαβάσει και έχω αρχίσει να βαριέμαι. Κι εδώ δεν υπάρχουν πολλές επιλογές μιας και δε διαβάζω επιστημονικά ή αστυνομικά ή φαντασίας. Ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός προς την κλασσική λογοτεχνία και φιλοσοφία, έτοιμος να τον εξερευνησω μιας και δεν ασχολήθηκα ποτέ ούτε με ένα μονοπάτι του...