Μόλις γύρισα από έξω. Μια μικρή μετακίνηση με το αμάξι στους δρόμους της Αθήνας μια γλυκιά και ήρεμη μέρα, τη στιγμή που ο ήλιος σιγά-σιγά δύει. Λίγα αυτοκίνητα και μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με πάσχα. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει σε μένα και μάλλον έχει να κάνει με τα συναισθήματά μου. Στο ραδιόφωνο, ο αγαπημένος μου σταθμός, να παίζει μια από τις χαρούμενες εκπομπές του με ένα φαφλαταδόρικο δίδυμο. Τελειώνει η δεκαετία έλεγαν. Πολύ κούμπωσε στη σκέψη μου αυτή η φράση. Μα γιατί? Αισίως διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και ποτέ δεν ξανα σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Μάλλον παίζει ρόλο που έκλεισε μια δεκαετία από το millenium. Θυμάμαι που το γιόρτασα αγοράζοντας πούρα και ακριβή σαμπάνια.
Απολογισμός χρόνου, απολογισμός δεκαετίας. Ποτέ δεν τα σκέφτηκα έτσι. Το ακούω όμως τόσες πολλές φορές που αναγκαστικά μπαίνω κι εγώ στο τρυπάκι.
Οκ....δεν θα κάτσω να απαριθμήσω τα δώρα του millenium...δώρα και αγαθά των κόπων μου. Απλά τα έχω στο μυαλό μου. Σαν κάποιες φωτογραφίες από όμορφες στιγμές που ποτέ δεν απαθανατίστηκαν. Απλά, ήταν η πιο γεμάτη, η πιο ουσιαστική, η πιο καθοριστική δεκαετία που μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Περιείχε τα πάντα όπως μια συγκλονιστική μίνι σειρά από βιβλίο best seller. Κάπου εδώ νιώθω πως δεν έχω κάτι άλλο να γράψω, κάτι άλλο να βγάλω. Σαν έκθεση στο σχολείο που τελειώνει λίγο απότομα....
