Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

μικρή απόδραση...




Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να γράψω. Ο αέρας γύρω μου είναι τόσο απόλυτος. Τι έκφραση είναι αυτή? ΑΠΟΛΥΤΟΣ….ναι! Πώς να περιγράψεις διαφορετικά την τελειότητά του. Δροσερός και περιεκτικός σε ρανίδες θάλασσας . Μια ξαστερότητα που σου δίνει την ευκαιρία να απολαμβάνεις ‘απόλυτα’ τα βεραμάν νερά….αρκετά προς το βεραμάν αυτή τη στιγμή.


Περιμένω…..Γιατί νιώθω τόσο όμορφα που περιμένω? Γιατί το να περιμένεις εδώ ίσως είναι δώρο. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Μόνο αυτές μπορεί να σταθούν αποδεικτικό στοιχείο της αλήθειας μου. Της αντικειμενικότητας της άποψής μου αυτή τη στιγμή.


Τόση τάξη στις λευκές και χόρτινες ομπρέλες…τόσοι άνθρωποι όσοι για να πιστεύεις πως έτσι είναι η σωστή αναλογία ανθρώπων ανα περιοχή. Ακόμη και το κορίτσι που εργάζεται αυτή τη στιγμή πρέπει να νιώθει όμορφα. Καθαρίζει τραπέζια και καρέκλες…αλλά κανείς δεν την ενοχλεί. Ακούει μουσική και την φυσάει η καλύτερη αύρα που έχω νιώσει εδώ και πολύ καιρό. Οι ήχοι απρόσμενοι. Δεν περίμενα τόσα τζιτζίκια….δεν περίμενα τόσες μυρωδιές. Είναι πολύ καλύτερα εδώ από τότε που έμεινα το 2001.


Όλα καλά….Μουσική και κόσμος. Εισέρχονται εκλεκτοί σιγά-σιγά.


Ήθελα να γράψω πολλά και να αναλύσω. Πολλά νέα του τελευταίου καιρού μου. Πλούσιο δελτίο αλλά….μπά!!! Δε νομίζω πως έχει σημασία να γράψω. Καλά και κακά δεν με αναστατώνουν πια. Ξέρω να κρατάω χαρακτήρα. Νομίζω ισορρόπησα λίγο και είμαι αρκετά ικανοποιημένη με την πρόοδο όλων μας.


Tώρα η daffy ήρθε κι έδεσε…παραπάνω ανατριχίλα στο κορμί μου. Αν δε ντρεπόμουν θα είχα ήδη γύρει σε αυτόν τον καναπέ με τα πορτοκαλί μαξιλάρια. Θέλω να έρθουμε αύριο εδώ αλλά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Παρασκευή 5 η ώρα δεν μοιάζει με καμιά άλλη ώρα…όμως έρθω, δεν έρθω, ξέρω….είναι όμορφα εδώ. Είναι δικό μου μέρος, καταφύγιο του νου και της ψυχής μου και με περιμένει. Με καλεί ευπρόσδεκτα με ένα χαμόγελο για να μου απαλύνει τα πάντα. Τα πάντα που βαραίνουν έστω κι αν φεύγουν σιγά-σιγά.


Κάποτε ένιωθα άσχημα όταν γευόμουν μικρά κομμάτια ευτυχίας. Τώρα το θυμάμαι και μάλλον η θύμηση είναι που με κάνει λίγο άβολη…..
Ναι μωρέ…εξάλλου δεν είναι πολύ να νιώθεις ευτυχής με κάτι που για άλλους είναι η απλή καθημερινότητά τους…………….
(Το κείμενο γράφτηκε μια άλλη στιγμή...κι όχι τη στιγμή της δημοσίευσής του)