Στην τηλεόραση μιλάνε για ιατρικά λάθη. Έχουν μαζευτεί τόσοι πολλοί για να πουν την τραγική, προσωπική του ιστορία ο καθένας σε σημείο που απελπίζεσαι. Σε σημείο που φοβάσαι. Και αναρωτιέμαι....τι ωφελεί ο πολύχρονος αγώνας με δικηγόρους και δικαστήρια όταν η καταδικαστική απόφαση είναι δυο έτη με αναστολή και ούτε καν η παραμικρή τιμωρία από τον ιατρικό σύλογο. Καλύτερα να το δεχτεί κάποιος σαν ένα χτύπημα που έμελλε να του τύχει στη ζωή και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του να δει τι καλύτερο μπορεί να κάνει. Θα μου πεις... 'μα πως! να μείνει έτσι το θέμα? και να συνεχίσουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι?' Μα...αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς! Συνεχίζουν απτόητοι χωρίς ένα συγνώμη. Και πώς να συνεχίσει κάποιος που σακατεύτηκε για τα καλά κι έχει εκτός από το θυμό για τη ζημιά που του έκαναν να ζήσει και με έναν επιπλέον θυμό...αυτόν της μάταιης αναζήτησης της δικαιοσύνης.
Δε θέλω να ακούω πια!
