Πού πάνε? αναρωτιόμουν πίσω από τη τζαμαρία, βλέποντας το μποτιλιάρισμα. Αποθαρρύνθηκα, δε διανοήθηκα να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο για τις δουλειές μου, πήρα την τσάντα μου και αρχισα να κατεβαίνω τη Μεσογείων. Πρώτη στάση σε μια τράπεζα με χαλασμένο atm και μια ουρά που δεν θα τελείωνε ούτε σε δυο ώρες. Θεέ μου, δε θα προλάβω τίποτα, το επόμενο υποκατάστημα αυτής της τράπεζας ήταν δεκαπέντε λεπτά πιο μακριά. Γύρισα άπραγη. Κάθησα να ετοιμάσω κάτι έγγραφα online και το πρόγραμμα έβγαζε διάφορα προβλήματα. Δε με θέλει σήμερα σκέφτηκα. Εκνευρισμός, φασαρία, παιδιά να μπαίνουν και να θέλουν να πουν τα κάλαντα ενώ ψάχνω πληροφορίες στο ίντερνετ σε site που μόλις είχαν κατέβει για διάφορους λόγους. Πλησίαζε δύο η ώρα, τίποτα δε λειτουργούσε, του ασφαλιστή τα τηλέφωνα λάθος γραμμένα και τα παιδιά να συνεχίζουν να λένε τα κάλαντα. Μα καλά! θα βραδιάσει και ακόμη θα τα λένε? κάποτε μας ξύπναγαν απ' τις επτά και μέχρι τις δώδεκα είχαν πάψει να ακούγονται, τώρα τι στο καλό? Φτιάχνω μια λίστα με τα τελευταία ψώνια που μετά από λίγο χάνω κι ευτυχώς τη βρίσκει η μικρή μου αγάπη, που αφού βλέπει πως αρχίζω να τα παίζω με γυρίζει πίσω κάνοντας μια στάση στο σούπερ να με βοηθήσει να τελειώνω μια ώρα αρχίτερα.
Κι από τότε μέχρι και τώρα δυο μέρες δηλαδή, εγώ είμαι στον κόσμο μου, στο κάστρο μου, στη θαλπωρή και τη γλύκα του σπιτιού μου. Ανάβουμε τζάκι, τρώμε γλυκά συνέχεια, βλέπουμε ταινίες και ξεκουραζόμαστε! ατελείωτα! Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μας ήταν πολύ όμορφο, επτά άτομα, πολύ αγαπημένα μεταξύ μας, σε ένα σπίτι που το έλουζε το φως μιας και η ευλογημένη αυτή μέρα ήταν ηλιόλουστη και με ένα τραπέζι που δεν ξέρω αν ήταν τέλειο, ξέρω όμως πως το είχα φτιάξει με όλη μου την αγάπη. Μικρές πινελιές τα τραγούδια του ενός, τα αστεία του άλλου, τα παιχνίδια ενός ερωτευμένου ζευγαριού! ένας ζωντανός πίνακας...
Χρόνια πολλά είπα? δεν είπα! χρόνια πολλάάάά!!!
