Πώς μου ήρθε να βάλω την λεζάντα 'σαν περγαμόντο'; Είναι που πολλές φορές κάτι μονότονες μέρες σε κάτι ανιαρές διαδρομές, γεμάτες καυσαέρια και κόρνες, οι διαδρομές μου με έβγαζαν σε κάτι μικρά τμήματα πόλης με άρωμα από χθες και στοιχιμένες νεραντζιές....
χαχαχαχχαχα!!!!
(τις είχε βάλει κάποιος να στοιχιθούν)
Νεραντζιές...ναι!!! Κάποιος ελλεεινός τις ταρακουνούσε που και που για να πέσουν τα καλοθρεμένα νεράντζια στα μηχανάκια και στα αυτοκίνητα κάνοντάς να ενεργοποιηθούν οι συναγερμοί τους. Τι άρωστα άτομα κυκλοφορούν Θεέ μου....
Παρολ' αυτά το λεπτό αλλά συνάμα έντονο άρωμά τους διαχεόταν και σαν στιγμιαία αρωματοθεραεία με έκανε να παίρνω μια βαθιά αναπνοή που όσο δειαρκούσε είχα κλειστά τα μάτια κι έκλεινα σε αυτή τη στιγμή όσα όνειρα μπορούσαν να χωρέσουν.
Το υπέροχο γλυκό τους είναι το ίδιο ονειρικό με το άρωμά τους. Αναμειγνύεται η γλύκα με την πίκρα σε τέλειο ποσοστό...είναι σχεδόν μεθυστικό αν τρως περγαμόντο....κάτι σα να μεθάς με κρασί γλυκόπιοτο που μέσα του έχει φρούτα.
Το χρώμα ζεστό και φωτεινό....με το σιρόπι να μοιάζει με αυτά τα κρύσταλα που τα διαπερνάει το φως...
Μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής σε έναν καρπό που γίνεται γλυκό, που γίνεται ποτό....το χρώμα, το άρωμα, η γεύση, η διαφάνεια. Ό,τι περιέχει είναι αυτό που επιλέγω να περιέχει η ζωή μου.
