Περνάνε τα χρόνια...και διαπιστώνω πως άλλα αλλάζουν κι άλλα μένουν πεισματικά ίδια. Το μεσημέρι παρατηρούσα τη σχολική τροχονόμο καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο. Το θέμα 'σχολείο' για μένα έχει ουσιαστικά τελειώσει, τα παιδιά βρίσκονται κοντά στην ενηλικίωση και ήταν έκπληξη να διαπιστώνω πως η σχολική τροχονόμος ήταν μια από μάνες που μαζί περιμέναμε στο σχόλασμα του νηπιαγωγείου πριν πολλά χρόνια. Στα ενδιάμεσα έτη φαντάζομαι απέκτησε κι άλλο ή άλλα παιδιά που την καθιστούν ενεργό μέλος του συλόγου γονέων και κηδεμόνων και της ανανεώνουν τις ασχολίες και δραστηριότητες που αφορούν τη σχολική κοινότητα και που με αίσθημα ευθύνης και συνεργασίας αναλαμβάνει.
Κι αν έκλεισε μια περίπου δεκαετία το πρώτο της το παιδί στα θρανία με κίνδυνο αυτή η μάνα να βγει στη σύνταξη, έχει τη δεύτερη δεκαετία και βάλε του επόμενου παιδιού και ίσως κάποια χρόνια του μεθεπόμενου.
Πολλές φορές περνώντας σκέφτομαι....εγώ μεγαλώνω? εγώ προχωράω? εγώ ξεχνάω? εγώ μόνο έχω την τάση να αλλάζω τα πράγματα στη ζωή μου? τι γίνεται επιτέλους!
'Η αυτές περνάνε μια χαρά κοτσάνι, τα έχουν βρει με τη ζωή τους κι εγώ ανικανοποίητη ακόμη ψάχνω δεν ξέρω κι εγώ τι.....
Ή εγώ προχωρώ νορμάλ το δρόμο μου κι αυτές έχουν μείνει κολλημένες σε κάποιο μοτίβο που τις βόλεψε. Χμ! δεν είναι κι άσχημο μοτίβο, συγκεντρώσεις με δασκάλους, με γονείς, ημερίσιες εκδρομές, εκδηλώσεις και γιορτές. Απλά κι ωραία πράγματα....ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑΑ !!!
