Το προπερασμένο βράδυ προσπάθησα να ζωγραφίσω μια υπέροχη φωτογραφία της edith piaf, την οποία είδα σε άρθρο του down town που αφορούσε το φλερτ της με τον Δημήτρη Χορν.
Η Edith ήταν καθισμένη στο περβάζι ενός τεράστιου παραθύρου με φόντο το ατέλειωτο ατμοσφαιρικό γκρι που συνθέτουν οι αναρίθμητοι, πανύψηλοι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. Φορούσε ένα ταγιέρ, τόσο γνώριμο σε μένα, το έχω δει σε κάμποσες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μαμάς την εποχή πριν παντρευτεί.
Όσο τη ζωγράφιζα σιγοτραγουδούσα κάποιο τραγούδι της....όχι το γνωστό 'δεν μετανιώνω'...
Χαλάρωσα....όταν τελείωσα το τερατούργημά μου συμπλήρωσα στη διπλανή σελίδα την ημερομηνία και από που πάρθηκε το θέμα.
Το περασμένο βράδυ ήρθε η σειρά μιας δικής μου φωτογραφίας να κακοποιηθεί δια χειρός μου για το όφελος της νυχτερινής μου γαλήνης, ηρεμίας, συγκέντρωσης, χαλάρωσης κλπ. Στο τέλος συμπλήρωσα και σε αυτήν δίπλα την ημερομηνία και δυο λογάκια.
Η μουσική υπόκρουση κατα τη δειάρκεια του 'εγκλήματος' ήταν τα 'πυροτεχνήματα' της Έλενας Παπαρίζου. Δεν ακούω ελληνικά τραγούδια εκτός από κάποια έντεχνα αλλά αυτό το κομμάτι με συγκίνησε....δεν ξέρω γιατί.
Κι αυτό το σιγοτραγουδούσα...
Να δω σήμερα το βράδυ σε ποιο θέμα θα ξεσπάσω και τι θα σιγοτραγουδήσω...
