Σάββατο με φεγγάρι και πάλι! κι εγώ είμαι τόσο σταθερή στο ραντεβού μαζί του, όσο δεν είμαι σε πολλά άλλα. Γύρισα στις δέκα το βράδυ από την παραλία, αφού χάζεψα για τα καλά αυτή την υπέροχη ασημένια μπάλα που έχυνε κάμποσο από το ασήμι της στη θάλασσα.
Όμορφη βραδιά μα κανείς πιστεύω δεν μπορεί να την απολαύσει αρκετά. Όλοι μα όλοι, ότι κι αν έκαναν είμαι σίγουρη πως επισκιάστηκε από τη σκέψη τους για αύριο και για το αύριο γενικά.
Ναι αύριο...θα σηκωθώ πολύ πρωί και θα πάω να ψηφίσω και τονίζω το 'πολύ πρωί' γιατί αυτή η υποχρέωση έχει κάτσει στο μυαλό μου τυραννικά μήπως κι αμελήσω, μήπως ξεχάσω. Αυτή τη φορά είναι κάτι σαν ανάγκη μέσα μου το να ψηφίσω. Κάτι σαν βουβή κραυγή.
Νιώθω σφίξιμο μέσα μου. Έχω αγωνία. Ακούω διάφορα γύρω...από τον κόσμο αλλά και από τα μμε. Η καραγκιοζιά των (ας πούμε) 'άνωθεν' είναι παροιμιώδης.
Δυστυχώς δεν θα ψηφίσω στη γειτονιά μου. Σε αυτή τη γειτονιά που αγαπώ μέρα με τη μέρα πιο πολύ. Που αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες μου θυμίζει τόσο έντονα εξοχή και που ο αέρας τα βράδια είναι γεμάτος οξυγόνο και γιασεμί. Οι υποχρεώσεις των τελευταίων μηνών δεν μου επέτρεψαν να πάω να κάνω το λιγότερο που μπορούσα. Μια υπογραφή στο κεπ της παλιάς μου γειτονιάς ώστε να μεταφέρω τα δικαιώματά μου εδώ που μένω τώρα. Δεν πειράζει όμως.Θα το τακτοποιήσω άμεσα ώστε να μη συμβεί το ίδιο την επόμενη φορά.
Δεν έχω άλλα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, είμαι και κουρασμένη από τα τελευταία συμμαζέματα της ημέρας αυτά που κάνω πάντα λίγο πριν κοιμηθώ. Το μόνο που κρατώ είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού που άκουσα το πρωί. Μου ταίριασε και ταίριασε στη μέρα και μάλλον ταίριασε και σ'άλλους. Λέω να βάλω εδώ τους στίχους για να μην ξεχάσω ποτέ το τραγούδι αλλά κι αυτά που ένιωσα σήμερα........
"Δε θέλω να σου πω λόγια μεγάλα----
παγώνει μες στο στήθος μου η φωνή----
μικρό μου ανθρωπάκι σε μια γυάλα----
ποιος να φωνάξει πια και τι να πει----
Δεν έχω να σου πω λόγια μεγάλα----
έχουνε όλα ειπωθεί από καιρό----
μα τίποτε δεν άλλαξε εδώ πέρα----
αν ήταν θα το ξέραμε και οι δυο----
Άνθρωπε ανθρωπάκι μου μικρό----
στο ίδιο ανέκδοτο και εγώ----
μες στης σιωπής σου το θαλάμι----
Από το διπλανό κελί----
ένα μονάχα θα σου πω----
και ας το πάρει το ποτάμι----
Άνθρωπε ανθρωπάκι μου μικρό----
μην περιμένεις πια εδώ----
κανείς δε θα ‘ρθει να σε σώσει----
Ένα μονάχα θα σου πω----
ό,τι δεν πάρεις μοναχός----
κανείς δε θα ‘ρθει να στο δώσει----
Δεν έχω να σου πω λόγια μεγάλα----
έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές----
ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες----
δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές"
Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Δημήτρη Βασαλάκη για το τραγούδι 'ανθρωπάκι' του Πάνου Κατσιμίχα.
Άντε καλή μας ψήφο αύριο κι ελπίζω μετά τα αποτελέσματα να απολαύσουμε το φεγγάρι πιο ανάλαφρα...ελπίζω!
