Εκεί που οδηγεί ο δρόμος

Το καρπούζι που κατρακύλαγε δείχνει να σταματάει εκεί που θέλει να είναι ο προορισμός του. Εκεί που το οδηγεί ο δρόμος και εκεί που κάθεται να ξαποστάσει μετά από την περιπέτεια. Πότε έφτασε στη μέση του  σχεδόν ο Ιούλιος;  Δεν του φαίνεται και τόσο, δε δήλωσε δυναμικά την παρουσία του. Λίγο οι μουντάδες, λίγο το αεράκι-ευτυχώς να λέμε-,λίγο που ακόμη οι εξεταστικές καλά κρατούν (και τα παιδιά μας θα πάθουν καμιά κρίση), κοντεύει να φύγει το περισσότερο το καλοκαιριού κι εμείς είμαστε ακόμη εδώ, σαν ροκ συγκρότημα και λιωμένο παγωτό συνάμα.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος άραγε; Υπομονή! και πάλι όλα θα ακολουθήσουν την ανορθόδοξη πορεία τους. Σεπτέμβριο καθόμαστε, Οκτώβριο, Νοέμβριο καταλήψεις και φασαρίες και την περίοδο της ξεκούρασης και της ζέστης αναπληρώνουμε το χαμένο χρόνο. Κι εμείς μαζί να υποφέρουμε. Ο γιος του δασκάλου δίπλα στο μαγαζί μας που σπουδάζει στη Ρουμανία βρίσκεται στο σπίτι του από τις δέκα του Ιούνη. no comment for elladistan.

Κάποιοι έχουν φύγει. Το διαπιστώνει  κανείς από τα σκοτεινά διαμερίσματα και σπίτια όταν πέφτει η νύχτα. Τα τζιτζίκια το μεσημέρι και οι γρύλοι το βράδυ μαζί με τον ήχο των νερών που τρέχουν από τα λάστιχα χαϊδεύουν ανακουφιστικά τα αυτιά μου στις ώρες χαλάρωσης που είναι πολλές και περνούν με την προσμονή αυτών που θέλω να κάνω.

Λογικά από αύριο ξεκινάει το δικό μου καλοκαίρι και σήμερα λέω να αρχίσω να ετοιμάζομαι γι αυτό! ;)