Της "διασταύρωσης" το κάγκελο

Κατά τη διάρκεια του βραδινού μας περιπάτου με το σκύλο, μας πλησίασε μια ευγενική και πρόσχαρη κοπέλα που είχε μαζί της το πανέμορφο δεκάχρονο pomeranian διασταύρωση με κάτι που δε θυμάμαι, και ήθελε να γνωρίσει το Μάϊλο και να παίξουνε για λίγο τα σκυλάκια μεταξύ τους. Είναι το tip της βόλτας με τους σκύλους στα πλαίσια της ευχαρίστησης και κοινωνικοποίησής τους. Πραγματικά δεν το φανταζόμουν. Οι περισσότεροι που έχουν σκυλάκια είναι ανοιχτοί στο να έρχονται τα σκυλάκια σε επαφή μεταξύ τους, ταυτόχρονα να ανταλλάσουνε πληροφορίες τα "αφεντικά" ...τέλος πάντων, πάντα θα συναντήσεις και κάποιους λίγους που ενώ τα σκυλάκια τους τρελλαίνονται από χαρά μόλις δούνε κάποιο άλλο σκυλάκι, αυτοί κάνουν πως δε βλέπουν και συνεχίζουν αδιάφοροι την ακόμα πιο αδιάφορη και ρομποτική βόλτα τους. Τη στιγμή που μας προσέγγισε η γλυκύτατη εκείνη κοπέλα κρατούσα εγώ το σκύλο και οι κόρες προπορεύονταν μπροστά. Οπότε, έπιασα εγώ κουβέντα μαζί της και περισσότερο ρώταγα τι;;; αυτό που με καίει...Οι ζημιές και η ανυπακοή. Με καθυσήχασε λέγοντας πως με το που κλείνουν χρόνο τα σκυλάκια ηρεμούν. Και άρχισα να "κλαίγομαι" εγώ πως βγάζει χώματα από τις γλάστρες, πως τρώει φύλλα από τα φυτά, πως ξεσυναρμολογεί το ποτιστικό σύστημα κλπ για να μας πει αυτή μετά πως κατα τη διάρκεια του πρώτου έτους η Σάμυ της είχε καταστρέψει το κάτω σύστημα των καρεκλών της τραπεζαρίας, είχε μασουλήσει γύρω γύρω το τραπέζι, είχε φάει μια πιστωτική κάρτα και κατουρούσε πάνω στο κρεβάτι. Και άλλα πολλά...Είχα γουρλώσει τα μάτια μου, είχα μείνει ενεός...αλλά οκ, η καλή τύχη την έστειλε εκείνη τη στιγμή γιατί είχα ανάγκη να ακούσω πως το χειρότερο σε σκανταλιά δεν είναι καμωμένο από τον Μάϊλο. Καλό σκυλάκι...