Κι όμως! μπορεί να πέρασαν τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια αλλά δεν το ξέχασα! μπορεί να έμαθα να μην αφήνομαι στην 'εξωπραγματική αλήθεια' ενός παραμυθιού, αλλά είχα βαθιά μέσα μου μια κενή θέση για το ταξίδι. Κι αν σαν παιδιά δε ζήσαμε αυτά που έπρεπε, το μικρό παιδί που κατοικεί μέσα μας σε συνεργασία με εμάς αποκαθιστά τη ζημιά. Πάντα με αγάπη, νοσταλγία και συγχώρεση! ειδάλλως το μικρό παιδί μέσα μας θα γίνει ένα αιμοβόρο κτήνος που ζητά αίμα ακατάπαυστα, πίνοντας ότι περάσει στο διάβα του. Και το χειρότερο?...τίποτα ποτέ δε θα είναι αρκετό! Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, κι εγώ όπως εδώ και λίγα χρόνια, κρατάω την ουσία. Όλα τα άλλα μένουν απέξω.
