Πώς έγινες ποιητής μπαμπά?
Ήμουν μικρός, νεότερος, οκτώ με εννιά, ήμουν με τη μητέρα μου,
την αγαπούσα τόσο… Είμασταν στου θείου Τζιουστίνο. Ξέρετε τι έγινε?
Τι?
Ένα μικρό πουλάκι πέταγε, κελαηδούσε, κατέβαινε…όλο και πιο
χαμηλά. Κι έκατσε πάνω στο δεξί μου ώμο. Ορκίζομαι! Διάλεξε εμένα ανάμεσα από
τόσο κόσμο. Φοβόμουνα μη φύγει κι έτσι έκανα το δέντρο. Δεν κουνιόμουν καθόλου.
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει ή μάλλον να φτερουγίζει.
Και μετά?
Έφυγε μακριά. Ήθελα να το πω στη μητέρα μου. «Μαμά, ένα
πουλάκι, πετώντας και καλαηδώντας…έκατσε στον ώμο μου για πάνω από μια ώρα»
Εκείνη είπε «Νόμιζα πως έγινε κάτι σοβαρό» και συνέχισε την κουβέντα.
Αυτό ήταν κακία της γιαγιάς, δεν της άρεσαν τα πουλάκια?
Όχι δεν ήταν κακιά και της άρεσαν τα πουλάκια. Δεν ήταν
αυτή, ήμουν εγώ. Εγώ έφταιγα που δεν είπα την ιστορία σωστά, που δεν την έκανα
να το νιώσει. Ήμουν τόσο ταραγμένος που είπα στον εαυτό μου… «πρέπει να υπάρχει
μια δουλειά που να χρησιμοποιείς τις σωστές
λέξεις να βάζεις τα πράγματα σε μια σειρά… που όταν χτυπάει η καρδιά
σου, να κάνεις και των άλλων να χτυπάει.
Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να γίνω ποιητής.
Χτυπάει η καρδιά μου μπαμπά, της γιαγιάς όμως?
Αν οι λέξεις δεν είναι οι σωστές, τότε όλα είναι λάθος.
Attilio de Giovanni (the tiger and the snow)
