Είδα το venus in furs. Ήμουν στο κέντρο μιας αίθουσας, άδειας, ήταν αργά και ένιωσα πως η προβολή γινόταν μόνο για μένα. Άκρως ατμοσφαιρικό, ειδικά σε μερικά σημεία της ταινίας μου σηκωνόταν η τρίχα, κοίταγα εκστατικά αυτή την υπέροχη γυναίκα που έπαιζε τέλεια, ένιωθα χιλιάδες πράγματα που νιώθω μέσω της μουσικής, της ποίησης κλπ. Με λίγες ταινίες μου συμβαίνει αυτό. Όσο για το φινάλε...διονυσιακά ανατρεπτικό.
