Ηρεμία....μια γλυκιά γαλήνη! Μόνο τα πουλιά ακούγονται! Ευτυχώς αδειάζει αυτή η άγρια πόλη κι όσοι έχουν μείνει τηρούν έναν άγραφο νόμο σιωπής. Η θλίψη, αυτή η γλυκιά, απαλή θλίψη αναπόφευκτη, διατηρεί μια σπίθα φωτός στο βάθος, μια ελπίδα, μια προσμονή....θα έρθει η λύτρωση!
Η αποχαύνωση διακατέχει το σώμα, σα να πρέπει η ύλη να ακολουθήσει το πνεύμα. Δεν αντέχω τη δουλειά αυτές τις μέρες, δεν αντέχω τη ρουτίνα...
Αύριο θα είναι ακόμη πιο άδεια η πόλη, ακόμη πιο ήμερη....κι εγώ τώρα την αποδέχομαι....μου ταιριάζει, όσο έγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.
