Και μετά τον καφέ την ώρα του
ηλιοβασιλέματος πάνω στο κάστρο, είπαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μέχρι που είδαμε
την ταμπέλα που έλεγε ΕΡΕΤΡΙΑ. "Είναι πολύ κοντά από εδώ" είπα.
Θυμόμουν από μικρή πως μόλις φτάναμε στη Χαλκίδα η απόσταση για την Ερέτρια
ήταν πολύ μικρή. Κι έτσι πήγαμε για βραδινή βόλτα εκεί που πολλά είχαν αλλάξει
και ξετυλίγονταν μπροστά μου με έκπληξη μαζί με τις τόσες αναμνήσεις. Ο
κεντρικός δρόμος είχε γίνει πεζόδρομος, ένας πολύ ωραίος πεζόδρομος με πολύ
ωραία μαγαζιά για ποτό, φαγητό κλπ. Πολλοί φοίνικες στη σειρά και η παραλία
γεμάτη ομπρέλες όπως κάθε οργανωμένη παραλία. Περπατήσαμε και ξάφνου να το! το
παλιό ξενοδοχείο που τότε πέρναγαν μπροστά του αυτοκίνητα. Το ξενοδοχείο που
είχαμε μείνει λίγες μέρες και το περισσότερο που θυμάμαι απ' αυτό είναι το
πρωϊνό που πέρναμε στη σάλα του και είχα την επιλογή αντί για γάλα να πίνω
τσάι. Το ξενοδοχείο-φάντασμα, σε ένα σημείο που σφίζει από ζωή έστεκε σκοτεινό,
με σπασμένα τζάμια και άπειρα περιστέρια πάνω στα κάγκελά του. Κι ενώ οι άλλοι
συνέχισαν, εγώ κοντοστάθηκα και θυμήθηκα το νεαρό λιβανέζο σερβιτόρο που όταν
έπεφτε το βλέμα μου πάνω του μου έκανε αστείους μορφασμούς. Περπάτησα στα
δρομάκια εκεί γύρω και τα 34 περίπου χρόνια συμπιέστηκαν και έγιναν χθες λόγω
της μυρωδιάς των ευκαλύπτων και των παλιών σπιτιών άσχετα αν τώρα ήταν δίπλα
σε κάποια νέα και πολυκατοικίες. Ολόκληρώνοντας έναν κύκλο περάσαμε μπροστά από
μια έκθεση βιβλίου, πήραμε μερικά ενδιαφέροντα βιβλία, προχωρήσαμε προς το
αμάξι και μας πήρε η μυρωδιά της καντιοζάχαρης και η τσίκνα από τα σουβλάκια
όπως και τότε...σε ένα τόσο οικείο μέρος κι ας έχει αλλάξει.
