Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις διακρίσεις και ρε γαμώτο πολλές φορές τις κάνουμε ασυναίσθητα ή τις δεχόμαστε απροκάλυπτα. Όσο πιο εγωκεντρικοί και αδιάλακτοι είμαστε τόσο περισσότερες διακρίσεις κάνουμε. Είναι γιατί δεν περνάμε σε αυτές τις περιπτώσεις από καμία κρισάρα τα συναισθήματα ή τη συμπεριφορά μας, κοινώς 'στην κοσμάρα μας'. Εμείς τι νιώθουμε και πως το βλέπουμε έχει σημασία.
Είναι ένα μικρό έγκλημα όταν γίνονται διακρίσεις κι άλλο ένα όταν τις αφήνουμε να λαμβάνουν χώρα μπρος τα μάτια μας. Να εξαλείψουμε κάθε διάκριση; χλωμό το κόβω....αλλά μπορούμε να την εμποδίσουμε λίγο, με όποιο τρόπο.
Με αυτά και με άλλα δοκιμάζονται καθημερινά τα νεύρα μου με προσωρινά θύματα τον έλεγχο και την ισορροπία μου. Και ιδού το ερώτημα: να κάνω σαματά για τη διάκριση και τη χαμένη ισορροπία μου ή να προσέχω και να είμαι με έναν πέλεκυ πάνω από συγκεκριμένους αδιάκριτους που συνεχίζουν να κάνουν διακρίσεις ζώντας στην κοσμάρα τους....ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΙ!
