Σήμερα το βράδυ ένιωσα μια μικρή ψύχρα στο σπίτι και μαζί την ανάγκη να φορέσω κάτι πιο ζεστό. Ετοίμασα τις μπυτζάμες μου και πρόσθεσα ένα λεπτό, πλεκτό κουβερτάκι στο κρεβάτι μου. Κι ένιωσα μια όμορφη θαλπωρή που δεν είχε να κάνει με τη νύχτα, ούτε με τα ζεστά αντικείμενα που πρόσθετα. Είχε να κάνει με μνήμες. Το πρώτο Φθινόπωρο πριν χρόνια, -λίγους μήνες μετά από το γάμο μου- όταν πρόσθετα με την πρώτη ανατριχίλα του καιρού τα καινούρια μου ζεστά κλινοσκεπάσματα. Και βυθιζόμουν στην απόλυτη ασφάλεια και ησυχία της νύχτας σε μια ψευδαίσθηση που είχε να κάνει με την άγνοια, μα ήταν όμορφη, τόσο όμορφη...και η ομορφιά αυτή έμεινε να με επισκέπτεται με κάθε θύμηση, κι ας αγρίεψαν οι καιροί, κι ας βάρυναν την πλάτη μου δυσκολίες....
Καληνύχτα!
