Η Χ ως άλλη Αλίκη περιπλανήθηκε στο λιβάδι κι έπεσε στη μεγάλη τρύπα μέσα. Και βυθιζόταν, βυθιζόταν και παρατηρούσε τα τοιχώματα της ατέλειωτης μαύρης τρύπας που δεν είχε τίποτα γύρω να πιαστεί. Και φοβήθηκε πως την περιμένει στο τέλος ο θίασος του παραλόγου αλλά τώρα πια δυο πράγματα τη ένοιαζαν. Πρώτον να μη χτυπήσει και δεύτερον να ευχαριστηθεί την παράσταση που θα εκτυλιχθεί μπρος τα μάτια της. Θυμόταν το βιβλίο. Ήταν εξάλλου το πρώτο της. Αυτό που την έβαλε στο θαυμαστό κόσμο της σκέψης. Θυμόταν τις παγίδες και ναι! τώρα δεν θα πέσει μέσα. Κι όπως περνούσαν οι σκέψεις αυτές από το μυαλό της ενώ βυθιζόταν, προσγειώθηκε ευχάριστα σε ένα τραμπολίνο κι άρχισε να κάνει πάνω-κάτω ασταμάτητες βόλτες. Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος της τρύπας. Και σκέφτηκε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και πως κάτι απροσδιόριστο κι εξωπραγματικό ώθησε το χέρι του ανθρώπου που της διάλεξε αυτό το βιβλίο. Γιατί ήταν το πρώτο της κι αυτά που έγραφε ήταν πολύ σχετικά με αυτά που θα ζούσε στη ζωή της.
Απλά τώρα ήταν έτοιμη για όλα. Το βιβλίο ήταν γνώση και δε φοβόταν πια τα τέρατα που ξεπηδούν από τη στροφή...
Μυαλό-ζελεδάκι κανείς?
