Αλκυονίδες? ότι αγαπώ περισσότερο μες το χειμώνα, πιο πολύ κι απ' τα Χριστούγεννα που στην τελική παρατραβάνε και κουράζουν. Αλκυονίδες μέρες ήταν μάλλον οι τελευταίες, και δεν τις χάρηκα, μόνο τις ένιωσα απ' το φως που περιτριγυρίζει το σπίτι και κάνει τα μάτια μου να ανοίγουν περισσότερο την ίδια στιγμή που μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από μέσα μου. Αρρώστησα εγώ, αρρώστησαν και οι άλλοι και λυπάμαι που δεν τις χαίρομαι. Έχει ξαναγίνει και λογικό, ιώσεις κυκλοφορούν, γρίπες κλπ...μα κάθε φορά δε γίνεται να μη θυμηθώ το βουνό, το άλσος, το zeppelin, την Αθήνα πιάτο στα πόδια μου και το έντονο φως που έσκαγε πάνω στη θάλασσα τέρμα Θεού, εκεί που έφτανε το μάτι. Μια φορά, Αλκυονίδες μετά από χιόνια και όλα λευκά...αλλά και έντονο φως, ήλιος που πάλι έσκαγε σαν βόμβα στη θάλασσα. Μπροστά πέταγαν πουλιά κι έλεγες πως θα κάνεις μια έτσι μαζί τους, θα απλώσεις τα χέρια και σε ένα δευτερόλεπτο θα είσαι κάτω απ' το φως που ποτίζει τη θάλασσα, τη μπλε, δίπλα από την τσιμεντένια...
