ιώσει σε άλλο κανάλι μια ελληνική σειρά που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παίζει κάθε μέρα τα μεσημέρια. Από τα φιλαράκια λοιπόν έχω δει ελάχιστα, όσο προλάβω να δω δηλαδή από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσω πως παίζουν μέχρι να πάρω το κοντρόλ στα χέρια μου και να αρχίσω το ζάπινγκ.
Σήμερα έκανα καθαριότητα και κάποια στιγμή βαρέθηκα από την πολλή βουβαμάρα και είπα να ανοίξω την τηλεόραση για παρέα. Και πέφτω πάνω στα φιλαράκια σε μια σκηνή λίγο πριν τελειώσει το επεισόδιο και περίεργο πως, κάθησα και παρακολούθησα. Και καλά, ένας από τους πρωταγωνιστές, ψηλός ήταν, λόγω που θα γινόταν πατέρας και μάλλον σκεφτόταν με τη μέλλουσα μάνα του παιδιού του να φτιάξουν το παιδικό δωμάτιο, βρήκε στο δρόμο ένα παιδικό κρεβατάκι και το ανέβασε στο σπίτι του. Ήταν σε άψογη κατάσταση, χωρίς φθορές, με όλα τα σχετικά πάνω όπως κουνουπιέρα, πάντες κλπ. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Άντρας: Κοίτα είναι τέλειο!
Γυναίκα: Πράγματι! που το βρήκες?
Άντρας: Στο δρόμο.
Γυναίκα: Ωου μια χαρά, μα είναι σαν καινούριο...περίεργο! ααα! τι είναι αυτό εκεί πέρα?
Άντρας: Ποιο?
Γυναίκα: Αυτό εκεί πάνω στο κρεβατάκι που κουνιέται...
Άντρας: Κουνιέται?
Γυναίκα: Ναιιιι!!!! έχει και ουράααα!!!! ΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!
Και οι δυο χοροπηδώντας από τρόμο σέρνουν το κρεβατάκι προς τα έξω.
Κι εδώ είναι που θυμήθηκα μια προσωπική μου παρόμοια ιστορία και γέλασα πολύ.
Στο πατρικό μου σπίτι στο τέλος της αυλής υπήρχε μια αποθήκη που βάζαμε πολλά παλιά πράγματα, ανάμεσά τους και μια παλιά κιθάρα του πατέρα μου. Όταν κάποτε την είδε ο βασίλης ο οποίος ήταν τρελός και παλαβός -και ακόμη είναι δηλαδή- με τις κιθάρες, φαγώθηκε να τη φτιάξει. "Ρε χρυσέ μου, τι θες τώρα να την κάνεις την κιθάρα? άσε να την πετάξουμε καλύτερα!" "όχι, όχι" έλεγε εκείνος, "μπορώ να την καθαρίσω, να τη γυαλίσω, να επιδιορθώσω όποια σημεία χρειάζονται, να βάλω χορδές και να ασχολείται η Βαγγελίτσα (ανηψιά μας)... κρίμα είναι" "Οκ" απαντάω εγώ... "φτιάχτη"...
Πράγματι, έκανε όπως είπε. Η κιθάρα έγινε κουκλί, την κούρδισε κιόλας, φώναξε και τη Βαγγελίτσα να κάτσουν μαζί να της δείξει τα πρώτα απαραίτητα πράγματα για να μάθει κιθάρα.
Και όλα καλά, μερχρι που κάποια στιγμή όπως κουνιόταν η Βαγγελίτσα με την κιθάρα, ακούγεται κάτι σα να ξεκολάει μέσα από την κιθάρα κι αρχίζει με κάθε κίνηση να πηγαίνει πέρα δώθε.
"Τι να είναι αυτό?" είπα..
Πάω κοντά, την αναποδογυρίζω, φροντίζω αυτο που κουνιόταν να βρεθεί στο επίπεδο του ανοίγματος, σηκώνω ψηλά και πάντα μπρούμυτα την κιθάρα, και τι να δω!!! Ένα απολιθωμένο ποντίκι.....
Μαμάαααααααα!!!!! χοροπηδητά, υστερία, ουρλιαχτά και η κιθάρα τρέχοντας πάει στα σκουπίδια....
