Εκείνο το απόγευμα διέφερε. Μετά από όλο τον απολογισμό μέσα από τις στενόχωρες καταστάσεις που προέκυψαν, συνειδητοποίησε πως δεν ένιωθε πίκρα, δεν ξέσπασε, δεν υπήρχε θυμός μέσα της, παρά μια μικρή σπίθα από θυμό που μόλις πήγαινε να φουντώσει, η ίδια χαμογελούσε και η σπίθα έσβηνε από τις λέξεις που ψυθίριζε: Δεν πειράζει, δεν πειράζει...όλα καλά θα πάνε! μη φοβάσαι!
Η δεύτερη συνειδητοποίηση ήρθε αμέσως μετά. Δεν περίμενε τίποτα. Και μάλλον αυτό το τίποτα ήταν το κλειδί της ανακούφισης, το μυστικό της ηρεμίας που την αγκάλιαζε εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά ένιωσε να επικεντρώνεται σε αυτήν. Η δύναμη της ήταν λιγοστή αλλά αυτό δεν πυροδότησε καμιά ανυπομονησία. Κι αύριο μέρα είναι σκέφτηκε, κι αύριο θα είμαι δυνατή και ότι θελήσω θα το καταφέρω...
Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Έκλεισε τις μπαλκονόπορτες, κλείδωσε την κεντρική πόρτα, μάζεψε τις ακαταστασίες και πήγε να ξαπλώσει. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με μικρά βήματα σκέφτηκε για άλλη μια φορά και σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη της...
