Αγαπώ...

Ξάπλωσα πριν λίγο, δίπλα μου ένα φλυτζάνι τσάι μανταρίνι που του πρόσθεσα δυο καπάκια κονιάκ να το κρατήσει ζεστό και να του δώσει αψάδα στη γεύση. Μέσα στο σαλόνι σιγοσβήνει το τζάκι κρατώντας λίγο ζεστή την ατμόσφαιρα. Άνοιξα το λαπτοπάκι μου και θέλησα πάλι να γράψω. Πεθύμησα όμως τα κλασικά ημερολόγια, πεθύμησα να γράφω με στυλό, πεθύμησα να γράψω πράγματα που δε λέγονται στο ίντερνετ πράγματα προσωπικά, ούτε καλά, ούτε άσχημα, απλά προσωπικά. Μου φαίνεται αύριο θα πάρω κάποιο όμορφο βιβλίο με κενές λευκές σελίδες για όποτε νιώσω ξανά έτσι. Είναι κάποιες φορές που πνίγεσαι και κρατάς με νύχια και με δόντια τη δύναμή σου, νιώθεις να ξεπερνιόνται ξανά και ξανά τα δοκιμασμένα όριά σου, αλλά μετά έρχεται το 'οξυγόνο'. Σ αγαπώ, σ' αγαπώ, σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, χίλια σ'αγαπώ ξεχειλίζουν μετά από κάθε μπόρα, χίλιες δυσκολίες κι άλλες τόσες  κάνουν πιο συμπαγή όσα χτίζουμε. Κι εγώ είμαι γεμάτη συναισθήματα αυτή τη στιγμή, και αφήνοντας πράγματα πίσω μου νιώθω την ανάγκη να χαθώ από αύριο στους δρόμους αυτής της πόλης ψάχνοντας την ομορφιά...μέσα από την έκθεση των φωτογραφιών της Νέλλυς Σουγιουλτζόγλου, μέσα από μια καλή θεατρική παράσταση, μέσα από τους ήχους της μουσικής μιας καλής μπάντας σε κάποιο μπαράκι. Ελπίζω να μου κάνει λίγο χώρο η απαιτητική καθημερινότητά μου, ελπίζω...