Οι σχέσεις διαφέρουν μεταξύ τους ανάλογα με το ποιος είσαι, ποιον συναναστρέφεσαι, και τι ζητάς από τη ζωή γενικά. Εγώ χωρίζω τις
σχέσεις σε δύο ειδη: τις σημαντικές και τις ουδέτερες. Τι προσδιορίζει τις
ουδέτερες; ... μόνο ένα χαρακτηριστικό. Δε με επηρεάζουν, δε δίνω βάση, δεν
αναστατώνουν τον εσωτερικό μου κόσμο, εκτός αποδείξεως του εναντίον βέβαια,
δηλαδή αν από ουδέτερες γίνουν σημαντικές γιατί ανοιχτή πάντα είμαι υπό
προϋποθέσεις και ποτέ κανείς δεν ξέρει πως εξελίσσεται κάτι.
Αφήνουμε λοιπόν τις ουδέτερες στην άκρη και πάμε στις
σημαντικές.
Σημαντικές για μένα είναι οι ουσιαστικά συγγενικές σχέσεις,
δηλαδή όχι μόνο το να μοιράζεσαι το ίδιο αίμα με τον άλλον αλλά να σε συνδέουν
στιγμές και συναισθήματα μαζί του. Μετά οι φιλικές, όχι του θεαθήναι, του
χαβαλέ, του μπλα μπλα και της μαλακίας, αλλά αυτές που κατατάσσουν τον άλλον
πιο κοντά σου κι από το συγγενικό πρόσωπο. Πώς γίνεται αυτό; Δεν εξηγείται,
ανήκει λίγο στη σφαίρα του εξωπραγματικού, κάτι σαν τις απόλυτα ερωτικές
σχέσεις, όταν βρίσκεις το άλλο σου μισό, άλλοι το λένε χημεία, άλλοι πεπρωμένο,
άλλοι τύχη. Η σειρά που τις βάζω τις σχέσεις έχουν να κάνουν με τη ζωή μας και
πως προχωράει. Πάντα τα πρώτα πρόσωπα στη ζωή μας είναι τα συγγενικά μέχρι να
έρθουν οι πρώτες συναναστροφές μέσω παιχνιδιού και να αρχίσουν να αναπτύσσονται
οι πρώτες φιλίες. Ή κατόπιν στο σχολείο που όποιες έχουν χτιστεί εκεί σε σωστή
βάση έχουν κρατήσει για πάντα και μεστώνουν στο χρόνο σαν το καλό κρασί.
Στη ζωή όπως προχωράμε έρχονται οι σχέσεις με το άλλο φύλο.
Όλες είναι σημαντικές με τον τρόπο τους μέχρι να έρθει η σημαντικότερη δηλαδή
αυτή που θα γίνει η απόλυτα δική σου οικογένεια με σημαντικότερη επέκταση και
σημαντικότερο δεσμό το παιδί ή και τα παιδιά που ίσως έρθουν.
Αυτό είναι το πρώτο σκέλος και το δεύτερο και εξίσου
σημαντικό είναι οι προτεραιότητες μεταξύ
αυτών των σχέσεων. Ποια σχέση από αυτές προσδιορίζει ως σημαντικότερη ο καθένας
μας.
Το τυπικό που θα πουν όλοι είναι τα παιδιά πάνω απ’ όλα, ο
σύζυγος αμέσως μετά ή και στην ίδια βαθμίδα με τα παιδιά για πολλούς, και μετά
συγγενείς και φίλοι ή φίλοι και συγγενείς ανάλογα με τους δεσμούς που έχουν
αναπτυχθεί. Και αν ήταν όλα έτσι απλά και τακτοποιημένα στη ζωή δε θα υπήρχαν
προβλήματα και θέματα αλλά έλα που υπάρχουν και πολλά μάλιστα.
Κάποια απ’ αυτά δημιουργούνται κατ’ εμένα από τη δυσκολία να
ανταποκριθούμε σωστά στις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μέσω λανθασμένων
προτεραιοτήτων. Οι προτεραιότητες μερικές φορές γίνονται σαλάτα κι αυτό είναι
ανεπίτρεπτο.
Παραδείγματος χάριν, ο κολλητός μου θέλει να πάμε για
περπάτημα στο βουνό, μόνοι μας γιατί θέλει να μου μιλήσει για τον πρόσφατο
χωρισμό του. Εγώ πολύ θέλω να το κάνω μεν, αλλά το ότι θέλει αποκλειστικά εμένα
μια στιγμή που μπορεί να έχω κάποιο πρόβλημα στο σπίτι όπως την ασθένεια του
παιδιού μου, το καθιστά αδύνατο να
ανταποκριθώ δε, και αν είναι σωστός φίλος θα το καταλάβει. Αν όχι, δεν είναι
σωστός φίλος ή αν αγνοήσω εγώ το παιδί μου δε θα είμαι σωστή μάνα. Δεν είναι
θέμα πως δεν ανταποκρίνομαι σε κάτι γιατί δε θέλω, είναι απλά θέμα
προτεραιοτήτων.
Κάποιο άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι με αφορμή τις
γιορτές και αργίες. Συνήθως κανονίζουμε οικογενειακά πρώτα τι θα κάνουμε αυτές
τις μέρες και αφού σαν οικογένεια καταλήξουμε τι μπορούμε και τι όχι,
εντάσσουμε κατόπι συνεννοήσεως τους φίλους και την παρέα στο πρόγραμμά μας.
Γιατί όχι το ανάποδο; Δεν ξέρω, θα μπορούσε ίσως, αλλά πως θα ακουγόταν πχ να
έρθει ο άντρας μου και να μου πει: «αγάπη μου, κανόνισα με τον τάδε και τον
δίνα, εκδρομή για το Πάσχα, θες να πάμε;» …θα του απαντούσα «ναι» μάλλον, αλλά σίγουρα
θα προτιμούσα να ήμουν η πρώτη που θα μάθαινα για την εκδρομή και αν δεχόμουν
τότε στο πλάνο να έμπαινε και όλος ο ντουνιάς. Θα προτιμούσα, γιατί αν η
απάντησή μου για διάφορους λόγους ήταν «όχι»; … τι θα γινόταν; Θα πήγαινε μόνος
του την εκδρομή που είχε κανονίσει με τους άλλους; Θα μπορούσε, αλλά εκεί δεν
ξέρω τι σόι ζευγάρι θα ήμασταν και τι περίεργες προτεραιότητες βάζουμε. Εκεί
ανοίγει μια συζήτηση που φτάνει μέχρι… άσε καλύτερα!
Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί με τις διακοπές. Υπάρχει
η άποψη, και ίσως να είναι σωστή μέχρις ένα σημείο, πως πρέπει να μοιραζόμαστε
τις διακοπές με τους φίλους. Και ας το κανονίσει ο καθένας όπως θέλει. Το να
λες ας πούμε σε κάποια μάνα, όταν συμπαραστέκεται στο παιδί της που
προετοιμάζεται για πανελλήνιες, πως δε
γίνεται να αθετήσεις ανοιχτή συμφωνία του παρελθόντος για ταξίδι στην Αίγυπτο
που «έκατσε» τώρα –τι να κάνουμε- κι αν θέλει ας έρθει, είναι λίγο ανήθικο να
το πω, ή μη δημιουργείς κορυφαίες ευθύνες που δε μπορείς να τις έχεις ως
προτεραιότητα. Εννοείται πως τα παραδείγματα δε με αφορούν απόλυτα προσωπικά.
Με το έτερον ήμισυ ευτυχώς ανήκουμε σε μια γενιά με πολλά κακά μεν, αλλά
ξέροντας τι σειρά να ακολουθήσουμε δε.
Ένα άλλο κουλό τα μάλα που έχει προκύψει τελευταία, έσκασε
μύτη απ’ τη γωνία που λένε, συνήθειο της νεολαίας, είναι: όχι μόνο οι φίλοι να
συμβαδίζουν με τον/την σύντροφο, αλλά και ο/η σύντροφος-μια απ’ τις
σημαντικότερες επιλογές στη ζωή μας- να περάσει την έγκριση και το «τεστ» των
φίλων, ώστε ΑΝ υπάρχει έγκριση να προχωρήσουν τα πράγματα, αλλιώς μην τρώμε το
χρόνο μας.
Κακόμοιρε μακάκα και κούνια που σε κούναγε. Που έχεις
μπλέξει τις γάμπες σου το λιγότερο. Τι δουλειά έχουν οι φίλοι με τη σχέση σου; Ανασφαλή
μακάκα που κρύβεσαι πίσω από χίλιες δυο πλάτες και προφάσεις. Ρώτα τους τότε
και πώς θα το κάνετε γιατί αν δεν αρέσει στους φίλους ο τρόπος που το κάνετε,
θα "χαλαστείτε".
Θέλω να πω, κάποια πράγματα είναι τόσο προσωπικά που ναι μεν
κάποια στιγμή διακριτικά μπορεί και να τα μοιραστείς με τους φίλους, αλλά μέχρι τότε ΕΣΕΝΑ βαραίνει η επιλογή, το
γούστο, η απόφαση κλπ. Και αν η σύντροφος συμπαθεί μεν τους φίλους αλλά δε
γίνεται να είναι τα "κολλητάρια" της-πώς να το κάνουμε δηλαδή;- …. Τότε τι
γίνεται; Χάνεις τον/την σύντροφο ή τους φίλους; ... τότε κάποιος πρέπει να σου μιλήσει για τις προτεραιότητες και την ισορροπία γιατί μάλλον ακόμη δε σου μίλησε
κανείς γι’ αυτά ως όφειλε, και μακάρι να έχεις ανοιχτά αυτιά να ακούσεις.
