Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες δεν παιζόταν σε cocooning περιβάλλον με πολυσυστήματα ήχου και αναπαυτικά καθίσματα, αλλά σε ένα παρακμιακό σινεμαδάκι με μισογκρεμισμένους μαντρότοιχους και ακάλυπτους πολυκατοικιών τριγύρω που απλώνονταν σα βρωμερά φαντάσματα με μια περίεργη ησυχία τις μεταμεσονύχτιες ώρες.
Και η επιστροφή ήταν ανάμεσα σε μια περίεργη ησυχία επίσης, σε δρόμους άδειους που μπορούσες εύκολα να ξαπλώσεις καταμεσής, σαν την αμερικάνικη ταινία, δε θυμάμαι ποια....εκείνη που ο πρωταγωνιστής ξάπλωσε καταμεσής της λεωφόρου γυρίζοντας από τη βόλτα του αργά μετά τα μεσάνυχτα!
Οι γάτες που διέσχιζαν βιαστικά τους δρόμους ανάμεσα από το ταχύ βήμα μας κοιτώντας τρομαγμένες ήταν οι μόνες που τάραζαν την ησυχία της βραδιάς. Πίστευες πως από φόβο και μόνο θα επιτεθούν σα γατίσιοι Freddy Crugers...
Ήταν διαφορετικά! Και μου άρεσε λίγο ακόμη.
Αναζητώ κάτι παρόμοιο στα παραπέρα προάστια που μετατρέπουν τα σχολεία κατα το κλείσιμο σε ήσυχους θερινούς κινηματογράφους. Με τραπεζάκια σκόρπια ανάμεσα στις καρέκλες που βολεύει να ακουμπάς τη δροσερή μπύρα ενώ σου έρχονται οι μυρωδιές από τα καλαμάκια-σουβλάκια που ψήνονται. Και κατα το διάλειμα (αχ τι ωραίο που είναι το διάλειμα) δεν αντέχεις και 'χτυπάς' κανα-δυο να φας!
Άντε να δούμε πόσο καιρό ακόμη θα παραμείνει το μέρος εδώ, αρκετά ήσυχο, αρκετά πράσινο κι αρκετά δροσερό....σα θερινό σινεμά!
