Η κάθε πονεμένη κοπέλα που χάνεται στα βάθη της ανατολής κι έχει βιώσει στο πετσί της τη διάκριση, την υποβάθμιση, την έλλειψη ανθρώπινης συμπειφοράς ως προς το άτομό της, την κατακρεούργηση των γεννητικών της οργνάνων και την απουσία από τη ζωή γενικότερα, έχει μια ευκαιρία στη ζωή της να κάνει τη διαφορά, να βάλει ένα λιθαράκι, να βοηθήσει το γένος της να προχωρήσει έστω μισό βήμα παραπέρα.....αλλά δεν το κάνει τις περισσότερες φορές.
Η ευκαιρία αυτή έχει δυο παρακλάδια ανάλογα με το τι θα είναι στη ζωή. Είτε μάνα κόρης, είτε πεθερά κάποιας νύφης....
Ποια θα είναι αυτή όμως που θα κάνει τη διαφορά; Ποια θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια του πόνου και της θλίψης, την πίκρα της απόρριψης και να ανοίξει γενναιόδωρα και μεγαλόψυχα ένα παράθυρο στο πετρόχτιστο σπίτι της για να λιαστεί και να αναπνεύσει ένα άλλο πλάσμα; Κι αν δυσκολεύεται να κάνει την υπέρβαση για την κόρη της, πως θα την κάνει για τη νύφη της; Κι αυτή σε ποια όρια θα υπάρξει και σε ποια ζωή θα ορθώσει το ανάστημά της; Πώς θα νιώσει την ύπαρξή της αν τη συγκεκριμένη στιγμή που μπορεί δεν ασκήσει δύναμη και δυναμική; Και σε τι τομείς θα είναι η δύναμη και δυναμική που θα ασκήσει; Δυστυχώς στους νόμους και κανόνες της περιορισμένης ζωής της. Κι έτσι γίνεται αυτή που διαφυλάσει και παραδίδει, χωρίς να αφήνει περιθώρια εξέλιξης, τους κανόνες καταδυνάστευσης του φύλου της. Εγωιστικά κι εσφαλμένα παίρνει την εκδίκησή της....
Εγώ βέβαια γι αυτές τις γυναίκες έχω διαβάσει μόνο....δεν έχω προσωπική εμπειρία. Η εμπειρία μου περιορίζεται στις 'μουσουλ-Μάνες' του χριστιανισμού τις οποίες θεωρώ τις χειρότερες του είδους. Ακολουθούν παρόμοια μονοπάτια χωρίς να έχουν ζήσει τόσο άσχημα και χωρίς να είναι τόσο δύσκολα τα βήματα εξέλιξης που καλούνται να κάνουν.
