-Βγήκε το ΑΝ στα videoclubs;
-Ναι σου λέω, βγήκε
-Αλήθεια βγήκε; επιτέλους,
να το δω στο σαλόνι μου με χαρτομάντηλα, νερό και χαμηλό φωτισμό. Δυνατά την
ένταση και χωρίς να ντρέπομαι που κλαίω. Γιατί είναι σίγουρο πως θα με πιάσουν
τα κλάματα. Όταν σχεδόν όλοι λένε πως είναι συγκινητικό και δάκρυσαν, εγώ
σίγουρα θα σπαράξω με τη χαζή συναισθηματικότητά μου, τα έχω έτοιμα τα κλάματα,
με το παραμικρό ανοίγει μια αυτόματη κάνουλα στα μάτια μου και άντε μάζεψέ το.
Γι αυτό δεν πήγα κινηματογράφο όσο παιζόταν στις αίθουσες –και παίζεται ακόμη
μου φαίνεται-, περίμενα υπομονετικά να βγει στα video clubs. Το έχω κανονίσει
κιόλας, θα το δω μια φορά μόνη μου, να εκτονωθώ και μια με τους υπόλοιπους, προετοιμασμένη πια για ότι βλέπω, ώστε να μη
μου κάνει και τόσο αίσθηση.
Την επόμενη μέρα λοιπόν
-Γεια σας, ήρθα να νοικιάσω το ΑΝ
-Δεν ήρθε ακόμη
( FUUUU….)
Τη μεθεπόμενη μιλώντας στο τηλέφωνο με την ανιψιά που
δουλεύει σε video club
-Ρε σύ, πότε θα φέρετε το ΑΝ;
-Το φέραμε
-Κι εδώ δίπλα που πήγα γιατί δεν το έχουν;
-Προφανώς περιμένουν να πέσει κι
άλλο η τιμή του
-Ναι αλλά έτσι δε χάνουν χρήματα;
Τώρα το ΑΝ είναι στο φόρτε της ζήτησής του
-Προφανώς , αλλά μάλλον δεν τους νοιάζει,
έχουν σαπίσει και δεν το έχουν καταλάβει
Κι έτσι προς αναζήτηση
ενημερωμένου video club,
έφτασα σε ένα που βρισκόταν κοντά στο μη ενημερωμένο βιβλιοπωλείο και νοίκιασα
και το ΑΝ και το χαβιάρι και άλλα, γιατί
για κάποιο λόγο γουστάρω πάλι να νοικιάζω ταινίες και σειρές με σωστούς
υπότιτλους, extras, πολλά
απ’ αυτά σε blue ray κλπ. Το ΑΝ ήταν μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, έβγαζε
συγκίνηση όντως, αυτό όμως που μου άρεσε πιο πολύ ήταν πως παράλληλα με την
ιστορία του ζευγαριού αναφερόταν στην παρούσα οικονομική κρίση περιγράφοντάς
την μοναδικά. Οι εικόνες έβγαζαν όλα αυτά που βιώνουμε και νιώθουμε. Πολύ ωραία
και η αφήγηση των Κωνσταντίνου-Κοντού. Χωρίς αυτούς τους δύο, δεν θα ήταν ίδια
η ταινία. Ήταν τα μεγάλα χαρτιά. Συνδέθηκε μέσω αυτών το ΑΝ με μια πανέμορφη ταινία
του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου.
Όταν επέστρεψα την ταινία με
ρώτησε ο ιδιοκτήτης του video club πως μου φάνηκε. <Μου άρεσε> του είπα, <και πριν τη
δω ήξερα πως θα μου άρεσε, όχι γιατί την έφτιαξε ο Παπακαλιάτης που έχει κάνει
και κάποια μέτρια ως αδιάφορα πράγματα για μένα, αλλά γιατί όσοι την είδαν
είπαν κάτι καλό γι αυτή. Όταν κάτι κατά γενική ομολογία είναι καλό, υπάρχει
μικρή πιθανότητα να μη μου, σου, του… αρέσει>.
-Τον κατηγόρησαν πως πήρε έτοιμη
ιδέα από το sliding doors
-Ok, και κατά άλλους το καφέ της χαράς
έφερνε πολύ στο chocolat,
αυτό το έκανε να μην είναι μια ωραία δουλειά;
-Δε νομίζω
-Ούτε κι εγώ
-Κομπλεξικοί άνθρωποι
-Μάλλον
