Αν και λένε πως κάθε πέρυσι και καλύτερα, αν και η κρίση έδωσε ακόμη ένα χαστούκι στο θεσμό...εν τούτοις παραμένει δυνατό και ξεχωριστό, τόσο για το τεράστιο πάρτυ του Σαββάτου που όλη η πόλη είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος με γέλια και φωνές όσο και για την Κυριακή που βλέπεις τα γκρουπ με κάθε ηλικίας άτομα να συμμετέχουν και το κέφι τους να μην το φτάνει ούτε μια εκατοντάδα αφιονισμένοι κλόουν. Ήθελα να το ζήσω από κοντά αυτό που άκουγα τόσα χρόνια και χαίρομαι που τα κατάφερα. Το βράδυ του Σαββάτου ήταν μεθυστικό και η Κυριακή περιπετειώδης. Πάνω από τρεις ώρες παρακολούθησα στην Πλατεία Γεωργίου την παρέλαση των αρμάτων με βροχή, φορώντας ένα πρόχειρο αδιάβροχο της ανάγκης, από αυτά που πουλούσαν μαζί με σφυρίχτρες, αστείες μύτες, αυτάκια Μίνι Μάους, ζουζουνοκεραιούλες κλπ. Πάγωσα, βράχηκα αλλά άξιζε. Άνετα θα το έκανα και του χρόνου. Το μόνο άβολο ήταν οι πολύ δυνατές μουσικές από τα ηχεία που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και δημιουργούσαν ένα κοκτέϊλ πολλών ντεσιμπέλ πολύ παραπάνω από τα επιτρεπτά όρια. Άλλο χαρακτηριστικό το σύννεφο της τσίκνας που είχε καλύψει την πόλη από τις ψησταριές που είχε βγάλει έξω κάθε μαγαζί που ήταν καφετέρια ή παμπ ή σνακάδικο. Να σπάει η μύτη σου παντού. Και μαυροδάφνη. Πολύ μαυροδάφνη σε μικρά μπουκάλια που ευθυνόταν για τη μέθη των νεαρών και για την μπουκαλοπλυμμήρα στις άκρες των πεζοδρομίων.
