έλεος!

Στην τηλεόραση μιλάνε για ιατρικά λάθη. Έχουν μαζευτεί τόσοι πολλοί για να πουν την τραγική, προσωπική του ιστορία ο καθένας σε σημείο που απελπίζεσαι. Σε σημείο που φοβάσαι. Και αναρωτιέμαι....τι ωφελεί ο πολύχρονος αγώνας με δικηγόρους και δικαστήρια όταν η καταδικαστική απόφαση είναι δυο έτη με αναστολή και ούτε καν η παραμικρή τιμωρία από τον ιατρικό σύλογο. Καλύτερα να το δεχτεί κάποιος σαν ένα χτύπημα που έμελλε να του τύχει στη ζωή και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του να δει τι καλύτερο μπορεί να κάνει. Θα μου πεις... 'μα πως! να μείνει έτσι το θέμα? και να συνεχίσουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι?' Μα...αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς! Συνεχίζουν απτόητοι χωρίς ένα συγνώμη. Και πώς να συνεχίσει κάποιος που σακατεύτηκε για τα καλά κι έχει εκτός από το θυμό για τη ζημιά που του έκαναν να ζήσει και με έναν επιπλέον θυμό...αυτόν της μάταιης αναζήτησης της δικαιοσύνης.
Δε θέλω να ακούω πια!

καλή χρονιά!!!

Η πρώτη ανάρτηση του 2010. Έξω φυσάει ένας αέρας που περνώντας από το βουνό δίπλα γίνεται πιο κρύος και συριστικός.
Κυριακή 3 του Γενάρη και τα χριστούγεννα φεύγουν. Μόλις συμμάζεψα το πορσελάνινο σερβίτσιο και τα κρυστάλλινα ποτήρια. Πάνω στην τραπεζαρία έχει απομείνει μισή πίτα και κάτι ψιλά. Περιμένω να τελειώσουν κι αυτά τις επόμενες μέρες που θα γίνουν τα συνοδευτικά του πρωινού ή του απογευματινού καφέ μας κι έπειτα θα μαζέψω και το κόκκινο χριστουγεννιάτικο τραπεζομάντηλο, να το φυλάξω για του χρόνου, αφού το πλύνω πρώτα καθώς στους πόρους του έχει καθήσει μπόλικη ζάχαρη άχνη ανακατεμένη με ασημόσκονη από τα γιορτινά κεριά.
Μένει το δέντρο! Το πιο δύσκολο σημείο. Θα σβήσει τ' Αη Γιαννιού για να ξεστολιστεί την επομένη, όταν η Νένα θα έχει ήδη σηκωθεί πρωί για να πάει στο σχολείο.
Ήταν ωραία!
Την τελευταία μέρα του 2009, ασχολήθηκα με το να συμμαζέψω και να φτιάξω μια πίτα. Κι όσο περίμενα να ψηθεί, έκοβα βόλτες στο μπαλκόνι, βλέποντας τον ουρανό να κάνει γιορτή με χρώματα κι ανάμεσα το φεγγάρι να φέγγει έντονα από νωρίς. Με χαρά έφευγε ο παλιός κι ερχόταν ο καινούριος χρόνος....
Καλή χρονιά!!!!!