Δεύτερο επεισόδιο

http://my-sensitivities.blogspot.gr/2009/06/blog-post.html


και η συνέχεια


 

Η Χ λοιπόν ως άλλη Αλίκη τώρα έστριψε στη γωνία και είδε την ταμπέλα της πολιτείας που πήγαιναν όλοι πίσω αντί μπροστά, το καλό το θεωρούσαν κακό και η υποκριτική και  υποκρισία ήταν η βάση της καθημερινής συνεννόησης. Πλάκα έχουν σκέφτηκε, κάθησε σε μια γωνιά και παρατηρούσε την πολιτεία-παρωδία. Είχαν δίκη. Καταδίκαζαν πολλούς βάσει νομοθεσίας μαφιόζικης που επέβαλε την 'ΗΘΙΚΗ'. Πλάκα έχουν σκέφτηκε πάλι και της ξέφυγε ένα γέλιο. Τότε όλα πάγωσαν, μετά έρχισαν να διογκώνονται, οι τείχοι να γέρνουν, οι κάτοικοι της παράξενης πολιτείας να μεταμορφώνονται σε τέρατα που άρχισαν να την κυνηγάνε, κατήγοροι και κατηγορούμενοι έγιναν ένα. Ένας τεράστιος θόρυβος άρχισε να απλώνεται και να χρωματίζει τα πάντα μαύρα. Ένα σύννεφο που τους σήκωσε όλους σε μια δίνη μαύρη, λίγο πριν την πιάσουν! τότε η Αλίκη κοίταξε το άδειο τοπίο και είδε μια ταμπέλα που έλεγε...ΠΡΟΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΕΞΟΔΟ...

Συνεχίζεται...

the chill the autumn brings

Σήμερα το βράδυ ένιωσα μια μικρή ψύχρα στο σπίτι και μαζί την ανάγκη να φορέσω κάτι πιο ζεστό. Ετοίμασα τις μπυτζάμες μου και πρόσθεσα ένα λεπτό, πλεκτό κουβερτάκι στο κρεβάτι μου. Κι ένιωσα μια όμορφη θαλπωρή που δεν είχε να κάνει με τη νύχτα, ούτε με τα ζεστά αντικείμενα που πρόσθετα. Είχε να κάνει με μνήμες. Το πρώτο Φθινόπωρο πριν χρόνια, -λίγους μήνες μετά από το γάμο μου- όταν πρόσθετα με την πρώτη ανατριχίλα του καιρού τα καινούρια μου ζεστά κλινοσκεπάσματα. Και βυθιζόμουν στην απόλυτη ασφάλεια και ησυχία της νύχτας σε μια ψευδαίσθηση που είχε να κάνει με την άγνοια, μα ήταν όμορφη, τόσο όμορφη...και η ομορφιά αυτή έμεινε να με επισκέπτεται με κάθε θύμηση, κι ας αγρίεψαν οι καιροί, κι ας βάρυναν την πλάτη μου δυσκολίες....


Καληνύχτα!

full

Πτώμα από την κούραση! Δεν είναι μόνο οι δυο μέρες που πέρασαν με λιγοστό ύπνο, αλλά και η σημερινή μαραθώνια μέρα, από τις πέντε το πρωί στο πόδι, κτελ στις εφτά, τει στην Αμαλιάδα να κανονίσουμε πράγματα γύρω στις 12, φαγητό και επιστροφή αμέσως μετά. Ταλαιπωρία πολύ. Λεωφορείο μετά από Κιφησσό για ομόνοια, κατόπιν μετρό μέχρι σύνταγμα και από εκεί ανταπόκριση για Δουκίσσης. Το μετρό στην Ομόνοια γύρω στις οκτώ το βράδυ δεν υποφερόταν με τίποτα με τόση κούραση...κατεβαίνεις στα έγκατα, χωρίς πολύ οξυγόνο, χωρίς καλό εξαερισμό και με μπόλικη αίσθηση μούχλας στη όσφρηση. Στις οκτώ στην Ομόνοια γενικά, ένιωσα πως ήμουν σε κάποιο γκέτο μιας άλλης χώρας και ήταν λίγο περίεργα.
Όταν έφτασα σπίτι μου διαπίστωσα πως έχω δυο πρησμένους αστραγάλους, μπόλικη τύχη που ζω εδώ στα sweet waters :P και μπόλικη ατυχία που δε ζω σε κάποια επαρχιακή πόλη. Εδώ έχουν κορεστεί όλα ένα εκατομμύριο τοις εκατό και χάνουμε πολλά εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Παράδειγμα το γεύμα που έφαγα σήμερα το μεσημέρι στην Αμαλιάδα, δεν περίμενα πως θα είχε τέτοια ποιότητα, ποσότητα και τιμή που εδώ στην Αθήνα αναλογεί σε κατάστημα τύπου fast food με τρεις ανθυγεινές αηδίες που θα πάρεις. Και από χώρο? τέλειο, πεντακάθαρο, όμορφα διακοσμημένο. Δε μιλάω για τους ανθρώπους βέβαια, που μας εξυπηρέτησαν άψογα! Αύριο πάλι πολύ φορτωμένο πρόγραμμα με περιμένει και δεν βλέπω να βελτιώνεται η κατάστασή μου από θέμα ξεκούρασης γιατί με έχει πιάσει μια υπερένταση ΝΑ μετα συγχωρήσεως αυτή τη στιγμή, και μάλλον πάλι θα κουτουλάω μεταξύ δρομολογίων και εργασιών, όπως κουτούλαγα σήμερα, λίγο στην αναμονή, λίγο στο πούλμαν, λίγο στο μετρό. Πάντως η διαδρομή στην επιστροφή 'τά σπαγε' που λένε, από εικόνες και χρώματα. Και η μηχανούλα μου δεν μπόρεσε να κρατήσει όσο σωστά έπρεπε αυτές τις μικρές στιγμές μαγείας που συλλάμβαναν τα μάτια μου. Βλέπεις, τράβαγα φωτογραφίες πίσω από τζάμι κι αυτό χάλασε πολύ το αποτέλεσμα...αλλά καθόλου τα συναισθήματά μου!

melody

It takes a crane to built a crane, it takes two floors to make a storey...και τα λοιπά....lalalalalalalala life is wonderful...και τα λοιπά.
 Ήταν λίγο νωχελική η μέρα σήμερα, με αυτό το ψιλοβρόχι να κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Απλά εκνευρίστηκα, χωρίς να ξέρω το λόγο, ή μάλλον φαντάζομαι ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος, αλλά δεν περίμενα να με φέρει στο σημείο να δακρύσω. Η καλή μέρα έχει αποδειχτεί πως από το πρωί φαίνεται και όντως σήμερα ξεκίνησε η μέρα με ένα πρωινό περίεργο...που το προσπέρασα, ακολούθησε ένα ακόμη πιο 'ηλεκτρισμένο' μεσημέρι που το προσπέρασα κι αυτό (λίγο πιο δύσκολα) και μετά απλά η μέρα κύλησε ανούσια χωρίς να καταλάβω πώς(?). Έτσι γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου και με άφησε πίσω με το στόμα ανοιχτό να την κοιτάζω να φεύγει. Ένα γρήγορο γεύμα, μια γρήγορη βόλτα και σκέψεις.
Οι παρακάτω παράγραφοι θα είναι 'αόρατες', το κείμενο θα μείνει ως εδώ κι εγώ όποτε θα το κοιτάζω θα αναβιώνω κάθε συναίσθημα, κάθε ανησυχία, κάθε προσμονή και προσδοκία.

Γλυκιά να είναι η νύχτα...

untitled

Παγωτό μαστίχα μες τη νύχτα! Το τράβηξα λίγο αργά το θέμα σήμερα λόγω ψαξίματος στο διαδίκτυο για κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Λέω λοιπόν να βάλω ένα μεγάλο μπωλ μαστίχα και να γράψω δυο τρεις σκέψεις μου έτσι για να περνά η ώρα που λέμε. Για να γίνει η αποφόρτιση και να πέσω σιγά σιγά για ύπνο βγάζοντας τις διάφορες έγνοιες από το κεφάλι μου.
Σήμερα πήγα μια μεγάλη βόλτα στην παραλία κατά τ' απόγευμα και ήταν πολύ όμορφα. Ο Σεπτέμβρης έχει άλλους ρυθμούς, άλλη ατμόσφαιρα, άλλο φως, φιλοξενεί στα ίδια μέρη τύπους μιας άλλης φιλοσοφίας. Ελάχιστοι κάθονταν στα beach bars, ήταν να τους ζηλεύεις, όλα δικά τους. Σκαραβαίοι του 70 με ζευγάρια που προσεγγίζαν σημεία με βραχάκια για ψάρεμα, βαρκάδα, ψαροντούφεκο. Ήσυχα, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς Αρκετά. αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αραγμένα που δεν ενοχλούσαν κανέναν λόγω εποχής αφενώς και λόγω που μπορούσαν να βρουν χώρο αφετέρου. Αν κάνεις τέτοιου είδους διακοπές μάλλον δεν πρέπει να πηγαίνεις με το ρεύμα. Προσαρμόζεσαι σε αντίθετους ρυθμούς από αυτούς που βολεύουν όλους μας συνήθως. Αλλάζεις νοοτροπία και φιλοσοφία. Είναι ένας γλυκός μήνας ο Σεπτέμβρης μεν, αλλά λίγο θλιμένος για διακοπές, μοιάζουν όλα σα να αρχίζουν να εγκαταλέιπονται, το τοπίο προσκαλεί μια άλλη εποχή λογικά, αλλά είναι όμορφα, ήσυχα, πιο ανθρώπινα και ίσως πιο οικονομικά. Εντυπωσιάστηκα. Σε κάποιο σημείο υπήρχε ένα πλέγμα που περίκλειε τη φωλιά κάποιας θαλάσσιας χελώνας. Μια ειδοποίηση για προσοχή κι αυτό ήταν όλο. Ο λιγοστός κόσμος, περνούσε, κοίταγε και συνέχιζε. Λίγες μέρες πριν ίσως ήταν ανέφικτο αυτό. Όλο και κάποιοι από τους εκατοντάδες επισκέπτες με κάποιο τρόπο θα το βανδαλίζανε. Απέραντη άμμος ελέυθερη για περπάτημα. Και κάπου κάπου, μαθήματα χειρισμού για τα αλεξίπτωτα, εκείνα που πετούν με τη βοήθεια κάποιου πλεούμενου. Μηχανές, νεαρά άτομα με εξοπλισμό όπως μικρές σκηνές, ποδήλατα κλπ... Το ίδιο γνωστό μέρος, σε μια άλλη κατάσταση. Με τον τρόπο που ξεκουράζονται ή ευχαριστιούνται πολλοί στα νησιά ή σε απομακρυσμένα μέρη το κατακαλόκαιρο, με τον ίδιο τρόπο μπορούν να το κάνουν το Σεπτέμβρη σε παραλίες κοντά στην Αττική. Τις καθημερινές περισσότερο για λίγες μέρες ακόμη. Γιατί  τα σ/κύριακα καλά κρατούν και γεμίζουν τις παραλίες με κόσμο. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες με το κινητό και γύρισα να πάρω χώμα από το ίδιο φυτώριο που πήραμε χθες μια μικρή ελιά και μια βοκαμβίλια. Στην επιστροφή σταματήσαμε για δυο δουλειές και γυρίσαμε μόλις έπεσε το σκοτάδι, αυτό που θα πέσει και τώρα στο δωμάτιό μου γιατί θα κλείσω το πορτατίφ και καληνύχτα??? καλήμέρα??? και τα δύο ή κάποιο από τα δύο...ανάλογα τι θέλει ο καθένας!!!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

Ήρθε και η σειρά των αχλαδιών...πήραν θέση στο τραπέζι μας, φρεσκοκομμένα από γνωστούς αγαπημένους κήπους και είναι γλύκισμα τα άτιμα, καμιά σχέση με τα σκληρά και ξινά αχλάδια της αγοράς.

end of the summer

Χτες δε συναντηθήκαμε κι έτσι σήμερα αποφάσισε να ανταμώσουμε στο μπακλόνι μου. Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω του! δεν είναι ΤΕΛΕΙΟ???