here we go again

Και ναι, φτάνει το τέλος του 2013. Κι εγώ πάντα εδώ γράφω τα καθέκαστα με το δικό μου τρόπο. Λοιπόν! το 2013 ήταν πολύ δύσκολη αλλά και πολύ σημαντική χρονιά. Ήταν αξιοθαύμαστος ο τρόπος που παρατηρούσα τον εαυτό μου να χάνει τις δυνάμεις του και ταυτόχρονα να βαράω γροθιά στο μαχαίρι μη θέλοντας να το παραδεχτώ. Ένα απλό θεματάκι που τακτοποιήθηκε με τυρρανούσε καιρό κι έπρεπε να φτάσω στον πάτο του βαρελιού για να κάνω αυτό που πρέπει. Μέχρι τότε, έκανα μαθήματα oriental, ασχολιόμουν με το μακιγιάζ και τα καλλυντικά, έβλεπα πολύ sex and the city, και προσπαθούσα να περνάω όμορφα με το να χαίρομαι πχ το καρναβάλι όταν ήρθε, με τα ψώνια, με πολλά βιβλία κλπ. Και μια μέρα απλά ένιωσα πως είναι η τελευταία μου μέρα στον πλανήτη και πήγα στο γιατρό. Και ευτυχώς ήταν μόνο μια τεράστια έλλειψη σιδήρου. Κι αφού έγινα τούρμπο σιγά σιγά κατα το καλοκαίρι, τακτοποίησα διάφορες εκκρεμμότητες και άντεξα να κάνω διάφορες δουλειές που είχα αφήσει στην άκρη για καιρό. Μαζί με όλα αυτά ξεκίνησε να υλοποιείται ένα μεγάλο μου όνειρο, το οποίο βρίσκεται ακόμη στα μισά περίπου μέχρι να ολοκληρωθεί κι ελπίζω να το αναφέρω στην επόμενη ανασκόπηση του χρόνου να είμαστε καλά! τη χρονιά που πέρασε λοιπόν κάποιο μικρό ζουζουνάκι βγήκε απ' το καβούκι του και είπε να κάνει πολλά πράγματα που αφορούσαν το πνεύμα, την ύλη, την εργασία, την ανεξαρτητοποίηση κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό. Ένα ένα τα ζουζουνάκια προχωράνε. Μέσα στη χρονιά έγιναν ξεσκαρταρίσματα... και γι αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα! κάποιοι έφυγαν κι ας πάνε στο καλό τους μαζί με τη μαλακία τους και κάποιοι ήρθαν φέρνοντας ένα ανάλαφρο αεράκι μαζί τους, μια θαλασσινή αύρα. Πολλά και διάφορα λοιπόν, μικρά και μεγάλα, μέσα στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, σε αντίξοες συνθήκες και με μια μεγάλη ανασφάλεια στο σκηνικό. Αλλά αυτό δεν είναι δική μου αποκλειστικότητα. Είναι το σημείο αναφοράς ενός λαού που προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό λοιπόν η Αμαλία αγάπησε ακόμη περισσότερο τον Βασίλη, τον περιποιήθηκε περισσότερο και του έδωσε κουράγιο, κι έτσι τώρα νιώθει περήφανη που αυτός χαμογελάει συχνότερα, νιώθει πιο δυνατός και είναι έστω και λίγο πιο αισιόδοξος. Γιατί σημασία δεν έχει να χάνεις αλλά να έχεις δύναμη να παλεύεις. Αν έχεις δύναμη να παλεύεις μια μέρα όλα μπορεί να τα καταφέρεις.

Ναι, σου λέωωωωω!!!...

Εγώ σήμερα σε όλα λέω "όχι". Ότι κι αν μου προτείνεις θα πω όχι, μπορείς με την ασφάλεια του "όχι" να μου προσφέρεις τα πάντα. Ταξίδια?!, λούσα?!, βόλτα στο φεγγάρι?!, διαμάντια και σμαράγδια?!

Βραδιά κινηματογράφου

Είδα το venus in furs. Ήμουν στο κέντρο μιας αίθουσας, άδειας, ήταν αργά και ένιωσα πως η προβολή γινόταν μόνο για μένα. Άκρως ατμοσφαιρικό, ειδικά σε μερικά σημεία της ταινίας μου σηκωνόταν η τρίχα, κοίταγα εκστατικά αυτή την υπέροχη γυναίκα που έπαιζε τέλεια, ένιωθα χιλιάδες πράγματα που νιώθω μέσω της μουσικής, της ποίησης κλπ. Με λίγες ταινίες μου συμβαίνει αυτό. Όσο για το φινάλε...διονυσιακά ανατρεπτικό.

Ο Γιαννάκης που περπατάει

Παρασκευή, δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα. Περιμένοντας στο μετρό του Χολαργού. Εγώ στη θέση του οδηγού το ταίρι μου στη θέση του συνοδηγού. Σχεδόν πάντα τα βραδινά μας δρομολόγια τα κάνω εγώ. Κι ας είμαι κουρασμένη. Αυτός είναι περισσότερο. Και το χειρότερο είναι όταν έχεις φτάσει στο απόγειο της κούρασης, είναι βράδυ και χρειάζεται να πας κέντρο. Έτσι έγινε και χτες. Γυρίζαμε απλά από το κέντρο και κάναμε μια στάση στο μετρό του Χολαργού για να πάρουμε την κόρη. Ευχάριστη αναμονή καθώς το ταίρι χαλαρώνει και λέει αστεία, περιγράφει όσα έγιναν και δεν είδα, μιμείται τέλεια διάφορους γραφικούς τύπους (τύφλα να' χει ο Μητσικώστας) και περνάμε ωραία. Μετά από κάμποσο μπαίνει η κόρη και το ταίρι λέει: "Δώδεκα η ώρα, έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας". Κάνω συνειρμούς, πιάνω το αστείο με το κυνικό, γλυκόπικρο υπονοούμενο για τη μέρα που χάθηκε στη ρουτίνα και τη δουλειά και λέω: "Η μέρα έφυγε ο Johnnie Walker έρχεται". Η παλιά διαφήμιση-κράτα μήνυμα στο υποσυνείδητο- πως μετά από μια κοπιαστική μέρα τον τελευταίο λόγο τον έχεις εσύ χαλαρώνοντας και πίνοντας ουίσκυ. Απολαμβάνοντας μια έξοδο ή την θαλπωρή του σπιτιού σου. ΑΝ έχεις κότσια κι απόθεμα δύναμης να αντέξεις ένα ποτό και ΑΝ έχεις απόθεμα χρημάτων να καταναλώσεις σε μπαρ ή σε κάβα. "Αυτό θέλω τώρα" μου είπε, "ένα ουϊσκάκι". Μικρές χαρές σκέφτηκα και λυπήθηκα που δεν προνόησα να έχω στο σπίτι το συγκεκριμένο ποτό, πρώτον γιατί σπάνια πίνουμε και δεύτερον γιατί από την αγορά ψωνίζω τα απαραίτητα και δεν κάνω πια αυτό που έκανα παλιότερα, δηλαδή να παίρνω κι αυτά που δε μου χρειάζονται έτσι για να υπάρχουν και να είναι το σπίτι φουλ ανα πάσα στιγμή. Τι σου κάνει η κρίση; σκέφτηκα. Και σε ένα φανάρι παρατηρώντας τα κτίρια και συνειδητοποιώντας πως έρχεται η τριακοστή μέρα του Νοέμβρη, διαπιστώνω πως δε βλέπω ούτε ένα λαμπάκι στα μπαλκόνια. Και να φανταστεί κανείς πως άλλες χρονιές από της αγίας Αικατερίνης και λίγο πιο πριν ακόμα τα σπίτια ξέρναγαν χιλιάδες λαμπιόνια στα μπαλκόνια τους σα να ήθελαν να βγάλουν με εμετό από μέσα τους όλη τη χλιδή, τη επίδειξη ευμάρειας, τον ανταγωνισμό, την κιτσιά κλπ. Ήταν και όμορφο ή εντυπωσιακό μερικές φορές μέσα στην υπερβολή του. Για πάνω από ένα μήνα έβλεπες την Αθήνα όλη σαν αγορά στην Κίνα. Εδώ και χρόνια οι Αθηναίοι στολίζουν ελάχιστα. Και δεν είναι τα χρήματα το πρόβλημα γιατί τα λαμπάκια κοστίζουν ελάχιστα και δεν καίνε και τόσο ρεύμα πιστεύω. Εκτός εάν δεν υπάρχει καθόλου ρεύμα σε μερικά σπίτια. Περισσότερο είναι θέμα διάθεσης. Και η διάθεση έχει πέσει αρκετά. Και δε φτιάχνει ούτε με τον Γιαννάκη που περπατάει...;)

Σύνθεση

Κυριακή

Χτες ήταν η τελευταία μέρα μιας έκθεσης στην οποία έλαβε μέρος το βλαστάρι και σήμερα είχα την τιμή να βοηθήσω στο να ξεστηθεί και λέω είχα την τιμή γιατί η έκθεση αυτή ήταν συντονισμένη από πολύ σπουδαίους ανθρώπους, που κόπιασαν μόνο και μόνο για να βοηθήσουν νέα παιδιά. Όταν λοιπόν βλέπεις τόσο σημαντικά άτομα να δίνουν χρόνο από τον λιγοστό ελεύθερο που τους μένει, να κοπιάζουν ακόμη και για πρακτικά θέματα όταν δεν τους μένει και πολύ αντοχή από τα δικά τους τρεξίματα και δεν περιμένουν τίποτα για αντάλλαγμα, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις ένα χεράκι βοηθείας. Ειδικά αν οι εθελλοντές είναι λίγοι λόγω δυσκολιών. Κι έτσι γύρω στις δώδεκα με δωδεκάμιση το μεσημεράκι ήμουν ένα παπί που φοβόταν μην πάθει πνευμονία όταν βγήκα από τον εκθεσιακό χώρο και φύσαγε ένα ψυχρό αεράκι.
Καθώς όμως δεν είμαι και τόσο από ζάχαρη μετά από λίγο όλα ήταν οκ και πήγαμε μια μεγάλη βόλτα που κατέληξε στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο για άλλη μια φορά. Χαλαρώσαμε αγναντεύοντας το πέλαγος, τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και γυρίσαμε.
Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τώρα είμαι σε μια ηρεμία και θαλπωρή που σπάνια Κυριακή  έχω νιώσει. Συνήθως οι Κυριακές χαλάνε από ένα συναίσθημα πως the party is over ( από την παιδική μας ηλικία αυτό συνέβαινε όταν καταναγκαστικά έπρεπε να πάμε νωρίς για ύπνο και όταν από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο δεν ακουγόταν τίποτα άλλο παρά αθλητικά). Απλά ένιωσα υπέροχα γιατί και ο Βασίλης ένιωθε υπέροχα, γιατί έφτιαξε την πιο υπέροχη μακαρονάδα που έχω φάει ποτέ για βραδινό και γιατί παίζει ακόμη μέσα στο στουντιάκι του όμορφες μελωδίες. Ναι αγάπη μου, τώρα ξέρω γιατί σε παντρεύτηκα...γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να παντρευτώ κάποιον που παρακολουθεί αθλητικά τις Κυριακές.

Αγαπημένο απόσπασμα ξανά

Πώς έγινες ποιητής μπαμπά?

Ήμουν μικρός, νεότερος, οκτώ με εννιά, ήμουν με τη μητέρα μου, την αγαπούσα τόσο… Είμασταν στου θείου Τζιουστίνο.  Ξέρετε τι έγινε?

Τι?

Ένα μικρό πουλάκι πέταγε, κελαηδούσε, κατέβαινε…όλο και πιο χαμηλά. Κι έκατσε πάνω στο δεξί μου ώμο. Ορκίζομαι! Διάλεξε εμένα ανάμεσα από τόσο κόσμο. Φοβόμουνα μη φύγει κι έτσι έκανα το δέντρο. Δεν κουνιόμουν καθόλου. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει ή μάλλον να φτερουγίζει. 

Και μετά?

Έφυγε μακριά. Ήθελα να το πω στη μητέρα μου. «Μαμά, ένα πουλάκι, πετώντας και καλαηδώντας…έκατσε στον ώμο μου για πάνω από μια ώρα»

Εκείνη είπε  «Νόμιζα πως έγινε κάτι σοβαρό» και συνέχισε την κουβέντα.

Αυτό ήταν κακία της γιαγιάς, δεν της άρεσαν τα πουλάκια?

Όχι δεν ήταν κακιά και της άρεσαν τα πουλάκια. Δεν ήταν αυτή, ήμουν εγώ. Εγώ έφταιγα που δεν είπα την ιστορία σωστά, που δεν την έκανα να το νιώσει. Ήμουν τόσο ταραγμένος που είπα στον εαυτό μου… «πρέπει να υπάρχει μια δουλειά που να χρησιμοποιείς τις σωστές  λέξεις να βάζεις τα πράγματα σε μια σειρά… που όταν χτυπάει η καρδιά σου, να κάνεις και των άλλων να χτυπάει.  Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να γίνω ποιητής.

Χτυπάει η καρδιά μου μπαμπά, της γιαγιάς όμως?

Αν οι λέξεις δεν είναι οι σωστές, τότε όλα είναι λάθος.

Attilio de Giovanni (the tiger and the snow)

Αναμνηστικά

Σεπτέμβρης σήμαινε πάντα για μένα όπως και για πολύ κόσμο, ανασυγκρότηση, τακτοποίημα πραγμάτων που αφορούν απλά και πρακτικά θέματα αλλά και άλλα πιο εσωτερικά κι ενδότερα. Θα μπορούσα να πω πως για τον ανθρώπινο εγκέφαλο με όχι τόσο καμένα κύταρα είναι μια περίοδος εκκίνησης, μάλλον αφορμής για εκκίνηση όπως η πρωτοχρονιά. Τις τελευταίες μέρες λοιπόν έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κι έχοντας βρει το παλιό μου "νεύρο" και ρυθμό (ας είναι καλά η θεραπεία σιδήρου), έχω κανει άνω κάτω ντουλάπες, ντουλάπια, συρτάρια, αποθήκες και καθαρίζω, τακτοποιώ, πετάω άχρηστα, ουφ! χοντρή δουλειά αλλά ευχάριστη στο τέλος όταν βλέπεις το αποτέλεσμα. Έχω ανακαλύψει ΤΑ κουφά που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους. Το συγκινητικότερο ήταν μια αρμαθιά μπροσούρες και εισιτήρια από κάποια θέατρο, συναυλίες, μπόλικο κινηματογράφο κλπ. Πριν δω τι θα κάνω με αυτά, είπα να τα φωτογραφίσω και να κρατήσω ημερολόγιο εδώ...



Πάω ταξίδι στο χρόνο. Πρωτοχρονιά του 2005. Τότε που η πλατεία Συντάγματος ήταν στολισμένη με όλη τη χλιδή και το Ζάππειο είχε στρώσει πάγο σε ντεκόρ με χιονισμένα έλατα. Εμείς πήγαμε τότε για την έκθεση του Τιτανικού. Διαμορφωμένοι χώροι σε καμπίνες με τα κρεβάτια και τα κλινοσκεπάσματα όπως τότε, προσωπικά αντικέιμενα επιβατών, διάφορα αντικείμενα του πλοίου...και ιδού άλλο ένα ταξίδι στο χρόνο...



 τα εισιτήρια της έκθεσης : Tα πρώτα τα κανονικά αλλά και τα δεύτερα, πανομοιότυπα με εκείνα που είχαν οι επιβάτες του τιτανικού. Πίσω αναφερόταν το όνομα κάποιου επιβάτη και η ιστορία του.

η μπροσούρα

Κάπου εκείνη τη χρονιά προς την Άνοιξη, μια εκπληκτική βόλτα στο Σούνιο κατέληξε στο ναό του Ποσειδώνα...

Καλοκαίρι του 2004, οι τέσσερίς μας, σχεδόν όπως πάντα, σε συναυλία στο θέατρο Πέτρας.

Η συγκλονιστική συναυλία του Steve Vai στο sporting, 2005 πάλι, εγώ κι ο Βασίλης αυτή τη φορά, βρήκα τα εισιτήρια και τη μπροσούρα.

Πολλά εισιτήρια κινηματογράφου!!! σε κάθε ταινία άλλοτε δύο, τρία, τέσσερα εισιτήρια, μερικές φορές πέντε και σπάνια έξι, λόγω που πολλές φορές πηγαίναμε με κάποιο φίλο, ένα-δυο συγγενείς. Χρονικά βρισκόμαστε από το 2005 και πίσω στο πρώτο village στο Μαρούσι τις περισσότερες φορές, κάποιες λιγότερες στο village της Νίκαιας, μερικές στα sters και στο odeon κοντά στην Κηφισιά και μια φορά στο star city.

Σε ένα πολύ μικρό θεατράκι στην Κυψέλη μια πολύ όμορφη παράσταση...

Το φως που σβήνει, η εκπληκτική αυτή ταινία με την πολύ όμορφη μπροσούρα. Η Νένα είχε έρθει με το ζόρι. Πάραυτα μαγεύτηκε από τα πρώτα λεπτά, απορροφήθηκε και παρακολουθούσε προσεκτικά. Όταν τη ρωτάγαμε ψυθιριστά αν της αρέσει, μας αγνοούσε και συνέχιζε να κοιτάει με έντονη αφισίωση.

Πάντα μου άρεσαν τα μιούζικαλ ... εδώ εν ετει 1998

και οι μουσικές παραστάσεις! μετά απ' αυτήν γυρίζαμε με τη μηχανή σπίτι και κάπου στις ανηφόρες της Κυψέλης μέσα στην ησυχία της νύχτας με έπιασαν κάτι γέλια από ένα αστείο του Βασίλη που ήταν τόσο δυνατό και κράτησε τόσο πολύ σε σημείο να το θυμάμαι τουλάχιστον όποτε βλέπω το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Πριν πολλάαααα χρόνια. Τη συγκεκριμένη παράσταση την επαναλαμβάνουν. Νομίζω περιόδευε και φέτος. Τα παιδιά θυμάμαι αν και πολύ μικρά τότε είχαν ξεκαρδιστεί και κατα ευχαριστηθεί.

 Εδώ δεν θα πω τίποτα παρά μόνο...






ΟΟΟΟ  ΛΛΛΛ  ΑΑΑΑ

ΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΛΕΦΤΑΑΑΑΑ  !!!!!

 Μια παράσταση κοριτσίστικη νοσταλγία....ναι,ναι...

 Είχε συμβεί κάποτε στην Αθήνα!

Κι ένας Satriani για χάρη του Βασίλη, αλλά χαλάλι του, ήταν σπουδαίος ο άτιμος...





Aυτά δεν ήταν τα καλύτερα. Δυστυχώς υλικό από πολύ αγαπημένες μου ταινίες, συναυλίες ή παραστάσεις δεν υπάρχουν απλά γιατί χάθηκαν ή δεν τις έχω βρει ακόμη. Το μόνο που θα ήθελα πολύ να υπάρχει εδώ σε αυτό το ποστ επιπλέον είναι υλικό από τη συναυλία του αγαπημένου μου woody λίγο πριν μπει το 2008... χμμμ, μιλώντας για τον Woody... που είναι αλήθεια τα εισιτήρια της blue jasmine? χαχαχχαχα.....

Στιγμές...

Χτες βράδυ, δίπλα στη θάλασσα. δροσούλα και φεγγάρι, παγωμένο κρασί και ψαρομεζέδες. Ήταν απλά υπέροχα...

Δεν ξεχνώ...

Του Προφήτη Ηλία έγινε η εισβολή στην Κύπρο, μα πώς γίνεται να μην το θυμάμαι. Η μητέρα μου περίμενε τον αδερφό της να έρθει για μεσημεριανό. Του είχε φτιάξει το αγαπημένο του φαγητό, γεμιστά, και ήθελε να του ευχηθεί κι από κοντά για τη γιορτή του. Από το πρωί ακούγαμε διάφορα στο ραδιόφωνο που εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα πέραν της γενικής αναστάτωσης. Κάποια στιγμή πέρασε η φίλη μου από το σπίτι και ζήτησε την άδεια από τη μητέρα μου να με πάρει μαζί της για παρέα μέχρι το φούρνο που πήγαινε για ψωμί. Είναι η σκηνή που θυμάμαι πιο έντονα. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι, ήταν γενικά αραιοκατοικημένο τότε το Γαλάτσι, αλλά πολλοί είχαν φύγει και για διακοπές. Η φίλη μου, περίπου τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη είχε αντιληφθεί πολλά περισσότερα από μένα ακούγοντας από το πρωί ραδιόφωνο αλλά και συζητήσεις μεγάλων. "Δε φοβάσαι;"  με ρώτησε. " Όχι" της είπα. "Κάνε την προσευχή σου καημένη μου να μη μας ξεπεταχτεί από τη γωνία κανένας τούρκος, τη βάψαμε" είπε.. Εκεί πάγωσε το αίμα μου. Βρισκόμασταν στη μέση μιας αλάνας από την οποία κόβαμε δρόμο κι ένιωσα ξαφνικά να γίνονται όλα τεράστια γύρω μου, έρημα κι εγώ με κομμένα πόδια απ' το φόβο να έχω μείνει ακίνητη. Πήγα να βάλω τα κλάματα, έπαθα πανικό αλλά αμέσως με καθησύχασε, δε θυμάμαι πως. Προφανώς  θα μου είπε πως έχουν πολύ δρόμο οι τούρκοι μέχρι να φτάσουν στη γειτονιά μας. Όταν γυρίσαμε είχαν έρθει ήδη στο σπίτι όλα τούμπα. Ο θείος μου τηλεφώνησε πως δε θα έρθει γιατί θα παρουσιαζότανε στο στρατό που τον καλέσανε και ο πατέρας μου είχε ήδη γυρίσει, νωρίτερα απ' τη συνηθισμένη ώρα, κι έκανε διάφορα τηλέφωνα. Ήταν έξαλλος, αναψοκοκκινισμένος και τα έβαζε με τη μητέρα μου που τον φόρτιζε παραπάνω με τα κλάματά της και τις φωνές της: "που θα φύγεις;" , "που θα πας" κλπ... έκανε σα να επρόκειτο να τον εκτελέσουν σε μια ώρα. Τελικά ο πατέρας μου δε χρειάστηκε να πάει πουθενά εκείνη τη στιγμή. Πήγε στην Κύπρο λίγο αργότερα, μετά το κακό, για κάποιες εκδηλώσεις συμπαράστασης.  Και η μάνα μου ήταν στα μαύρα χάλια τώρα για το Θείο που γύρισε σχετικά γρήγορα πίσω. Μακάρι έτσι αναίμακτα να ήταν και για το λαό της Κύπρου, που αιματοκυλήστηκε, προδώθηκε, κόπηκε στα δυο και μάζευε για πολύ καιρό τα κομμάτια του από εκείνο  το Σάββατο, του Προφήτη Ηλία, το 1974, που ήμουν σχεδόν έξι χρονών και φοβήθηκα μήπως ξεπεταχτεί από τη γωνία κανένας τούρκος...

βραδινός περίπατος

Και μετά τον καφέ την ώρα του ηλιοβασιλέματος πάνω στο κάστρο, είπαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μέχρι που είδαμε την ταμπέλα που έλεγε ΕΡΕΤΡΙΑ. "Είναι πολύ κοντά από εδώ" είπα. Θυμόμουν από μικρή πως μόλις φτάναμε στη Χαλκίδα η απόσταση για την Ερέτρια ήταν πολύ μικρή. Κι έτσι πήγαμε για βραδινή βόλτα εκεί που πολλά είχαν αλλάξει και ξετυλίγονταν μπροστά μου με έκπληξη μαζί με τις τόσες αναμνήσεις. Ο κεντρικός δρόμος είχε γίνει πεζόδρομος, ένας πολύ ωραίος πεζόδρομος με πολύ ωραία μαγαζιά για ποτό, φαγητό κλπ. Πολλοί φοίνικες στη σειρά και η παραλία γεμάτη ομπρέλες όπως κάθε οργανωμένη παραλία. Περπατήσαμε και ξάφνου να το! το παλιό ξενοδοχείο που τότε πέρναγαν μπροστά του αυτοκίνητα. Το ξενοδοχείο που είχαμε μείνει λίγες μέρες και το περισσότερο που θυμάμαι απ' αυτό είναι το πρωϊνό που πέρναμε στη σάλα του και είχα την επιλογή αντί για γάλα να πίνω τσάι. Το ξενοδοχείο-φάντασμα, σε ένα σημείο που σφίζει από ζωή έστεκε σκοτεινό, με σπασμένα τζάμια και άπειρα περιστέρια πάνω στα κάγκελά του. Κι ενώ οι άλλοι συνέχισαν, εγώ κοντοστάθηκα και θυμήθηκα το νεαρό λιβανέζο σερβιτόρο που όταν έπεφτε το βλέμα μου πάνω του μου έκανε αστείους μορφασμούς. Περπάτησα στα δρομάκια εκεί γύρω και τα 34 περίπου χρόνια συμπιέστηκαν και έγιναν χθες λόγω της μυρωδιάς των ευκαλύπτων και των παλιών σπιτιών άσχετα αν τώρα ήταν δίπλα σε κάποια νέα και πολυκατοικίες. Ολόκληρώνοντας έναν κύκλο περάσαμε μπροστά από μια έκθεση βιβλίου, πήραμε μερικά ενδιαφέροντα βιβλία, προχωρήσαμε προς το αμάξι και μας πήρε η μυρωδιά της καντιοζάχαρης και η τσίκνα από τα σουβλάκια όπως και τότε...σε ένα τόσο οικείο μέρος κι ας έχει αλλάξει.

Εκεί που οδηγεί ο δρόμος

Το καρπούζι που κατρακύλαγε δείχνει να σταματάει εκεί που θέλει να είναι ο προορισμός του. Εκεί που το οδηγεί ο δρόμος και εκεί που κάθεται να ξαποστάσει μετά από την περιπέτεια. Πότε έφτασε στη μέση του  σχεδόν ο Ιούλιος;  Δεν του φαίνεται και τόσο, δε δήλωσε δυναμικά την παρουσία του. Λίγο οι μουντάδες, λίγο το αεράκι-ευτυχώς να λέμε-,λίγο που ακόμη οι εξεταστικές καλά κρατούν (και τα παιδιά μας θα πάθουν καμιά κρίση), κοντεύει να φύγει το περισσότερο το καλοκαιριού κι εμείς είμαστε ακόμη εδώ, σαν ροκ συγκρότημα και λιωμένο παγωτό συνάμα.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος άραγε; Υπομονή! και πάλι όλα θα ακολουθήσουν την ανορθόδοξη πορεία τους. Σεπτέμβριο καθόμαστε, Οκτώβριο, Νοέμβριο καταλήψεις και φασαρίες και την περίοδο της ξεκούρασης και της ζέστης αναπληρώνουμε το χαμένο χρόνο. Κι εμείς μαζί να υποφέρουμε. Ο γιος του δασκάλου δίπλα στο μαγαζί μας που σπουδάζει στη Ρουμανία βρίσκεται στο σπίτι του από τις δέκα του Ιούνη. no comment for elladistan.

Κάποιοι έχουν φύγει. Το διαπιστώνει  κανείς από τα σκοτεινά διαμερίσματα και σπίτια όταν πέφτει η νύχτα. Τα τζιτζίκια το μεσημέρι και οι γρύλοι το βράδυ μαζί με τον ήχο των νερών που τρέχουν από τα λάστιχα χαϊδεύουν ανακουφιστικά τα αυτιά μου στις ώρες χαλάρωσης που είναι πολλές και περνούν με την προσμονή αυτών που θέλω να κάνω.

Λογικά από αύριο ξεκινάει το δικό μου καλοκαίρι και σήμερα λέω να αρχίσω να ετοιμάζομαι γι αυτό! ;)

Το καρπούζι που κατρακύλαγε

Ανέβηκαν οι εντάσεις πάλι. Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πεις. Και το βραδάκι προτού κοιμηθώ  δεν άντεχα να αφήσω το μυαλό μου με τόση φόρτιση και σκέφτηκα να διαβάσω κάτι διαφορετικό μιας και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ στα βιβλία μου. Ένα φόρουμ με πολλά θέματα ήταν ότι έπρεπε, έπεσα τυχαία και σε ένα θέμα που είχε να κάνει με τα νεύρα και αφού διάβασα κάμποσο πήγα σε ένα θέμα που μίλαγε για μικρές στιγμές ευτυχίας. "Να τρώω τσίπς και σοκολάτα" έγραφε κάποιος. Να είναι καλά, άρχισα να γελάω. Σκέφτηκα: "κοίτα με τι απλά πράγματα κανείς μπορεί να νιώσει στιγμιαία ευτυχία". Στα κορυφαία πράγματα που έφερναν ευτυχία ήταν η θάλασσα και ότι συμπεριλαμβάνει, το πιοτό με πολλούς φίλους και το σεξ. Συμφώνησα μέσα μου εννοείται και δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό μια χαρούμενη εικόνα, αστεία θα έλεγα. Ήταν πριν χρόνια, σε ένα όμορφο εξοχικό σπίτι που είχα νοικιάσει για όλη την καλοκαιρινή σεζόν, ψηλά σε ένα δασώδες βουνό με απίστευτη θέα στη θάλασσα. Ήταν απομεσήμερο και μόλις είχαμε γυρίσει από τη θάλασσα κάνοντας στην επιστροφή και τα αναγκαία ψώνια. Τα είχα φορτώσει όλα, παιδιά, μπανιερά, ψώνια και ένα καρπούζι στο παλιό λάντα του μπαμπά μου. Παρκάρισα στο επικλεινές δρομάκι μπροστά από το σπίτι και κάτω από ένα πεύκο, κατέβασα τα παιδιά δίνοντάς τους από κάτι ελαφρύ και τα κλειδιά να ανοίξουν κι εγώ έμεινα πίσω να πάρω τα υπόλοιπα συν το καρπούζι. Έλα όμως που μια σακούλα άνοιξε, χύθηκαν τα πράγματα και αναγκάστηκα να τα ακουμπήσω όλα προσωρινά κάτω για να μαζέψω ότι έπεσε. Ακούμπησα και το τεράστιο ολοστρόγγυλο καρπούζι. Που άρχισε το άτιμο να κατρακυλάει στην κατηφόρα σαν τρελό και να μη σταματάει. Κι εγώ από πίσω να το κυνηγάω σαν τρελή μην καταλήξει να πέσει με φόρα σε κανένα αυτοκίνητο που ανεβαίνει. Μπρος λοιπόν το καρπούζι, πίσω εγώ, τα παιδιά πιο πίσω να έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια με το που πήραν χαμπάρι τι γίνεται, τα τζιτζίκια να καλύπτουν κάθε θόρυβο, εγώ να έχω ιδρώσει πάνω από τα αλάτια που είχαν κολήσει πάνω μου από τη θάλασσα και γύρω όλα να είναι όμορφα, ανέμελα, απλά...σα την τέλεια στιγμή ευτυχίας...

bazar stories

Μπαζάρ εδώ, μπαζάρ εκεί, μπαζάρ και παραπέρα. Είναι απίστευτα τα μπαζάρ που λαμβάνουν χώρα παντού. Μικρά, μεγάλα, επίσημα, ανεπίσημα, με αιτία, χωρίς αιτία. Δε βαριέσαι! σκεφτόμουν τις προάλλες. Ας ήταν τα μπαζάρ το μόνο πρόβλημα, που δεν είναι δηλαδή πρόβλημα, η προσπάθεια να δραστηριοποιηθεί ο κόσμος επιστρατεύοντας τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει την κρίση και τα οικονομικά του προβλήματα.

Δεν έχει τύχει να πάω και σε πολλά μπαζάρ για να παραπονιέμαι και τόσο, έχω προσκληθεί σε αρκετά βέβαια, γνωστών και αγνώστων, όποιος έχει facebook (ποιος δεν έχει θα μου πεις) με καταλαβαίνει.

Τυχαία χτες πήγα σε ένα μπαζάρ, "παζάρι βιβλίου" το λένε και λαμβάνει χώρα σε μεγάλο εμπορικό κέντρο κοντά στην περιοχή που ζω. Καλοδιαφημισμένο ΚΑΙ μέσω f/b. Πολλοί εκδότες και χιλιάδες βιβλία σε μια τεράστια τέντα που έχει στηθεί, χρειάστηκε δυο ώρες  για να δούμε όλη την έκθεση, στα γρήγορα θα έλεγα, αν ήταν σε αργό ρυθμό μπορεί να κάναμε τουλάχιστον  μια ώρα παραπάνω.

Πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς έλειπαν ή δεν τους πήρε το μάτι μου μέσα στη βιβλιοθάλασσα που κολυμπούσα και μου φάνηκε -αν και αυτό δεν είναι κακό- πως τα περισσότερα ήταν παλιές εκδόσεις και όχι τα κορυφαία των εκδόσεων. Οι τιμές κάπως καλές, όχι όσο διαφήμιζαν, πχ δεν είδα κανένα βιβλίο στα 0.50 λεπτά όπως έλεγαν. Τα πιο μικρά βιβλιαράκια ξεκίναγαν από ένα ή ενάμισυ ευρώ.

Παρόλα αυτά υπήρξαν σημεία και στιγμές που ο καθένας από εμάς βρήκε τον προσωπικό του παράδεισο. Αρχικά εγώ και ο Β κολλήσαμε στα comics της ars longa, βρήκαμε δυο αγαπημένα μας που είχαμε χάσει: το «οικογένεια μπιντοσόν πάει διακοπές» και «το μεγάλο ρεμάλι». Η Γ χάθηκε στις παιδικές εκδόσεις με εικονογραφήσεις, τομέα που θέλει να ακολουθήσει, στα art books, και σε κάποια ιστορικά βιβλία. Και κοιτάγαμε, κοιτάγαμε και δε νιώθαμε καθόλου την κούραση που μαζευόταν. Φτάνοντας στο τέλος του ενός διαδρόμου εγώ βρήκα μια άλλη μου αγάπη, τον Γρηγόρη Ξενόπουλο. Κοίταγα να ξεχωρίσω ποιους τίτλους θα πάρω όταν η Γ μου έδειξε ένα πακετάκι που περιείχε δεκατέσσερα booklets του ίδιου αγαπημένου μου συγγραφέα σε δελεαστική τιμή, οπότε περιχαρής βούτηξα το πακέτο και μαζί με τα comics συνέχισα την αναζήτηση. Ο Β έμεινε πίσω και φαινόταν πλήρως απορροφημένος. Του φώναξα κάποια στιγμή να επισπεύσει γιατί η έκθεση έκλεινε και ήρθε λέγοντας πως είδε πολλά ενδιαφέροντα βιβλία, τον δυσκόλεψε όμως το ότι έπρεπε να διαλέξει ποια θα πάρει και ποια θα αφήσει. Μάλλον ήθελε κι άλλο χρόνο στην έκθεση ή βοήθεια στην επιλογή...

Και βγήκαμε έξω κρατώντας δυο τσάντες γεμάτες βιβλία, με μια αίσθηση σα να είμαστε μικρά παιδιά που μόλις βγήκαν από κατάστημα παιχνιδιών. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Και η βραδιά ήταν γλυκιά, πολύ γλυκιά!