One word: Hubbell.
Hubbell.
Oh, my god. Hubbell.
It is so Hubbell.
Who's Hubbell?
Hubbell!
Robert "Hubbell" Redford in The Way We Were.
I Iove that movie.
I Iove, Iove, Iove, that movie.
-Never saw it. -Oh, my god!
What are you, an alien? How could you have not seen it?
Chick film.
Robert Redford is madly in Iove with Barbara Streisand.
-Katie. -K-k-k-katie.
K-k-k-katie, right!
But he can't be with her because she's too complicated...
...and she has wild, curly hair.
Hello? C-c-c-curly.
He Ieaves her and marries this...
...simple girl with straight hair.
Ladies, I am having an epiphany.
The world is made of two types of women:
The "simple" girls and the "Katie" girls.
I'm a "Katie" girl and where are our drinks?
I always cry at the Iast scene in that movie...
-...when she sees him with his new wife-- -The simple girl.
-And she reaches up-- -And smoothes his hair away.
She says to him:
"Your girl is Iovely, Hubbell."
Then the music comes in.
"Memories"
Oh my, God, it's so good.
"Light the corners of my mind
"Misty water-colored memories
"Of the way we were"
Let me do my favorite part.
-"Can it be" -Yes!
"Can it be that it was all so simple then
"Or has time re-written every Iine?
"If we had the chance to do it all again
"Tell me
"Would we?
"Could we?
"Memories"
I miss James.
Excuse me?
After I left my friends, I found myself pulled to the site of the engagement party.
I had no intention of going in, but it was on my way home.
One second.
I had a choice.
I could run or I could stand and ask him the question...
...that if I didn 't ask, would haunt me the rest of my life.
I thought by the time I got here, I'd know what to say.
And?
You're Iate.
The party's over.
I'II say it is.
Funny.
I was just on my way home and....
I have a question for you.
Why wasn't it me?
-Carrie-- -No, seriously.
I really need to hear you say it.
Come on, be a friend.
I don't know.
It just got so hard...
...and she's....
Yeah.
"Your girl is Iovely, Hubbell."
I don't get it.
And you never did.
Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013
Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013
Αλκυονίδες ημέρες
Αλκυονίδες? ότι αγαπώ περισσότερο μες το χειμώνα, πιο πολύ κι απ' τα Χριστούγεννα που στην τελική παρατραβάνε και κουράζουν. Αλκυονίδες μέρες ήταν μάλλον οι τελευταίες, και δεν τις χάρηκα, μόνο τις ένιωσα απ' το φως που περιτριγυρίζει το σπίτι και κάνει τα μάτια μου να ανοίγουν περισσότερο την ίδια στιγμή που μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από μέσα μου. Αρρώστησα εγώ, αρρώστησαν και οι άλλοι και λυπάμαι που δεν τις χαίρομαι. Έχει ξαναγίνει και λογικό, ιώσεις κυκλοφορούν, γρίπες κλπ...μα κάθε φορά δε γίνεται να μη θυμηθώ το βουνό, το άλσος, το zeppelin, την Αθήνα πιάτο στα πόδια μου και το έντονο φως που έσκαγε πάνω στη θάλασσα τέρμα Θεού, εκεί που έφτανε το μάτι. Μια φορά, Αλκυονίδες μετά από χιόνια και όλα λευκά...αλλά και έντονο φως, ήλιος που πάλι έσκαγε σαν βόμβα στη θάλασσα. Μπροστά πέταγαν πουλιά κι έλεγες πως θα κάνεις μια έτσι μαζί τους, θα απλώσεις τα χέρια και σε ένα δευτερόλεπτο θα είσαι κάτω απ' το φως που ποτίζει τη θάλασσα, τη μπλε, δίπλα από την τσιμεντένια...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)