Στιγμές...

Χτες βράδυ, δίπλα στη θάλασσα. δροσούλα και φεγγάρι, παγωμένο κρασί και ψαρομεζέδες. Ήταν απλά υπέροχα...

Δεν ξεχνώ...

Του Προφήτη Ηλία έγινε η εισβολή στην Κύπρο, μα πώς γίνεται να μην το θυμάμαι. Η μητέρα μου περίμενε τον αδερφό της να έρθει για μεσημεριανό. Του είχε φτιάξει το αγαπημένο του φαγητό, γεμιστά, και ήθελε να του ευχηθεί κι από κοντά για τη γιορτή του. Από το πρωί ακούγαμε διάφορα στο ραδιόφωνο που εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα πέραν της γενικής αναστάτωσης. Κάποια στιγμή πέρασε η φίλη μου από το σπίτι και ζήτησε την άδεια από τη μητέρα μου να με πάρει μαζί της για παρέα μέχρι το φούρνο που πήγαινε για ψωμί. Είναι η σκηνή που θυμάμαι πιο έντονα. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι, ήταν γενικά αραιοκατοικημένο τότε το Γαλάτσι, αλλά πολλοί είχαν φύγει και για διακοπές. Η φίλη μου, περίπου τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη είχε αντιληφθεί πολλά περισσότερα από μένα ακούγοντας από το πρωί ραδιόφωνο αλλά και συζητήσεις μεγάλων. "Δε φοβάσαι;"  με ρώτησε. " Όχι" της είπα. "Κάνε την προσευχή σου καημένη μου να μη μας ξεπεταχτεί από τη γωνία κανένας τούρκος, τη βάψαμε" είπε.. Εκεί πάγωσε το αίμα μου. Βρισκόμασταν στη μέση μιας αλάνας από την οποία κόβαμε δρόμο κι ένιωσα ξαφνικά να γίνονται όλα τεράστια γύρω μου, έρημα κι εγώ με κομμένα πόδια απ' το φόβο να έχω μείνει ακίνητη. Πήγα να βάλω τα κλάματα, έπαθα πανικό αλλά αμέσως με καθησύχασε, δε θυμάμαι πως. Προφανώς  θα μου είπε πως έχουν πολύ δρόμο οι τούρκοι μέχρι να φτάσουν στη γειτονιά μας. Όταν γυρίσαμε είχαν έρθει ήδη στο σπίτι όλα τούμπα. Ο θείος μου τηλεφώνησε πως δε θα έρθει γιατί θα παρουσιαζότανε στο στρατό που τον καλέσανε και ο πατέρας μου είχε ήδη γυρίσει, νωρίτερα απ' τη συνηθισμένη ώρα, κι έκανε διάφορα τηλέφωνα. Ήταν έξαλλος, αναψοκοκκινισμένος και τα έβαζε με τη μητέρα μου που τον φόρτιζε παραπάνω με τα κλάματά της και τις φωνές της: "που θα φύγεις;" , "που θα πας" κλπ... έκανε σα να επρόκειτο να τον εκτελέσουν σε μια ώρα. Τελικά ο πατέρας μου δε χρειάστηκε να πάει πουθενά εκείνη τη στιγμή. Πήγε στην Κύπρο λίγο αργότερα, μετά το κακό, για κάποιες εκδηλώσεις συμπαράστασης.  Και η μάνα μου ήταν στα μαύρα χάλια τώρα για το Θείο που γύρισε σχετικά γρήγορα πίσω. Μακάρι έτσι αναίμακτα να ήταν και για το λαό της Κύπρου, που αιματοκυλήστηκε, προδώθηκε, κόπηκε στα δυο και μάζευε για πολύ καιρό τα κομμάτια του από εκείνο  το Σάββατο, του Προφήτη Ηλία, το 1974, που ήμουν σχεδόν έξι χρονών και φοβήθηκα μήπως ξεπεταχτεί από τη γωνία κανένας τούρκος...

βραδινός περίπατος

Και μετά τον καφέ την ώρα του ηλιοβασιλέματος πάνω στο κάστρο, είπαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μέχρι που είδαμε την ταμπέλα που έλεγε ΕΡΕΤΡΙΑ. "Είναι πολύ κοντά από εδώ" είπα. Θυμόμουν από μικρή πως μόλις φτάναμε στη Χαλκίδα η απόσταση για την Ερέτρια ήταν πολύ μικρή. Κι έτσι πήγαμε για βραδινή βόλτα εκεί που πολλά είχαν αλλάξει και ξετυλίγονταν μπροστά μου με έκπληξη μαζί με τις τόσες αναμνήσεις. Ο κεντρικός δρόμος είχε γίνει πεζόδρομος, ένας πολύ ωραίος πεζόδρομος με πολύ ωραία μαγαζιά για ποτό, φαγητό κλπ. Πολλοί φοίνικες στη σειρά και η παραλία γεμάτη ομπρέλες όπως κάθε οργανωμένη παραλία. Περπατήσαμε και ξάφνου να το! το παλιό ξενοδοχείο που τότε πέρναγαν μπροστά του αυτοκίνητα. Το ξενοδοχείο που είχαμε μείνει λίγες μέρες και το περισσότερο που θυμάμαι απ' αυτό είναι το πρωϊνό που πέρναμε στη σάλα του και είχα την επιλογή αντί για γάλα να πίνω τσάι. Το ξενοδοχείο-φάντασμα, σε ένα σημείο που σφίζει από ζωή έστεκε σκοτεινό, με σπασμένα τζάμια και άπειρα περιστέρια πάνω στα κάγκελά του. Κι ενώ οι άλλοι συνέχισαν, εγώ κοντοστάθηκα και θυμήθηκα το νεαρό λιβανέζο σερβιτόρο που όταν έπεφτε το βλέμα μου πάνω του μου έκανε αστείους μορφασμούς. Περπάτησα στα δρομάκια εκεί γύρω και τα 34 περίπου χρόνια συμπιέστηκαν και έγιναν χθες λόγω της μυρωδιάς των ευκαλύπτων και των παλιών σπιτιών άσχετα αν τώρα ήταν δίπλα σε κάποια νέα και πολυκατοικίες. Ολόκληρώνοντας έναν κύκλο περάσαμε μπροστά από μια έκθεση βιβλίου, πήραμε μερικά ενδιαφέροντα βιβλία, προχωρήσαμε προς το αμάξι και μας πήρε η μυρωδιά της καντιοζάχαρης και η τσίκνα από τα σουβλάκια όπως και τότε...σε ένα τόσο οικείο μέρος κι ας έχει αλλάξει.

Εκεί που οδηγεί ο δρόμος

Το καρπούζι που κατρακύλαγε δείχνει να σταματάει εκεί που θέλει να είναι ο προορισμός του. Εκεί που το οδηγεί ο δρόμος και εκεί που κάθεται να ξαποστάσει μετά από την περιπέτεια. Πότε έφτασε στη μέση του  σχεδόν ο Ιούλιος;  Δεν του φαίνεται και τόσο, δε δήλωσε δυναμικά την παρουσία του. Λίγο οι μουντάδες, λίγο το αεράκι-ευτυχώς να λέμε-,λίγο που ακόμη οι εξεταστικές καλά κρατούν (και τα παιδιά μας θα πάθουν καμιά κρίση), κοντεύει να φύγει το περισσότερο το καλοκαιριού κι εμείς είμαστε ακόμη εδώ, σαν ροκ συγκρότημα και λιωμένο παγωτό συνάμα.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος άραγε; Υπομονή! και πάλι όλα θα ακολουθήσουν την ανορθόδοξη πορεία τους. Σεπτέμβριο καθόμαστε, Οκτώβριο, Νοέμβριο καταλήψεις και φασαρίες και την περίοδο της ξεκούρασης και της ζέστης αναπληρώνουμε το χαμένο χρόνο. Κι εμείς μαζί να υποφέρουμε. Ο γιος του δασκάλου δίπλα στο μαγαζί μας που σπουδάζει στη Ρουμανία βρίσκεται στο σπίτι του από τις δέκα του Ιούνη. no comment for elladistan.

Κάποιοι έχουν φύγει. Το διαπιστώνει  κανείς από τα σκοτεινά διαμερίσματα και σπίτια όταν πέφτει η νύχτα. Τα τζιτζίκια το μεσημέρι και οι γρύλοι το βράδυ μαζί με τον ήχο των νερών που τρέχουν από τα λάστιχα χαϊδεύουν ανακουφιστικά τα αυτιά μου στις ώρες χαλάρωσης που είναι πολλές και περνούν με την προσμονή αυτών που θέλω να κάνω.

Λογικά από αύριο ξεκινάει το δικό μου καλοκαίρι και σήμερα λέω να αρχίσω να ετοιμάζομαι γι αυτό! ;)