Αναμνηστικά

Σεπτέμβρης σήμαινε πάντα για μένα όπως και για πολύ κόσμο, ανασυγκρότηση, τακτοποίημα πραγμάτων που αφορούν απλά και πρακτικά θέματα αλλά και άλλα πιο εσωτερικά κι ενδότερα. Θα μπορούσα να πω πως για τον ανθρώπινο εγκέφαλο με όχι τόσο καμένα κύταρα είναι μια περίοδος εκκίνησης, μάλλον αφορμής για εκκίνηση όπως η πρωτοχρονιά. Τις τελευταίες μέρες λοιπόν έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κι έχοντας βρει το παλιό μου "νεύρο" και ρυθμό (ας είναι καλά η θεραπεία σιδήρου), έχω κανει άνω κάτω ντουλάπες, ντουλάπια, συρτάρια, αποθήκες και καθαρίζω, τακτοποιώ, πετάω άχρηστα, ουφ! χοντρή δουλειά αλλά ευχάριστη στο τέλος όταν βλέπεις το αποτέλεσμα. Έχω ανακαλύψει ΤΑ κουφά που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους. Το συγκινητικότερο ήταν μια αρμαθιά μπροσούρες και εισιτήρια από κάποια θέατρο, συναυλίες, μπόλικο κινηματογράφο κλπ. Πριν δω τι θα κάνω με αυτά, είπα να τα φωτογραφίσω και να κρατήσω ημερολόγιο εδώ...



Πάω ταξίδι στο χρόνο. Πρωτοχρονιά του 2005. Τότε που η πλατεία Συντάγματος ήταν στολισμένη με όλη τη χλιδή και το Ζάππειο είχε στρώσει πάγο σε ντεκόρ με χιονισμένα έλατα. Εμείς πήγαμε τότε για την έκθεση του Τιτανικού. Διαμορφωμένοι χώροι σε καμπίνες με τα κρεβάτια και τα κλινοσκεπάσματα όπως τότε, προσωπικά αντικέιμενα επιβατών, διάφορα αντικείμενα του πλοίου...και ιδού άλλο ένα ταξίδι στο χρόνο...



 τα εισιτήρια της έκθεσης : Tα πρώτα τα κανονικά αλλά και τα δεύτερα, πανομοιότυπα με εκείνα που είχαν οι επιβάτες του τιτανικού. Πίσω αναφερόταν το όνομα κάποιου επιβάτη και η ιστορία του.

η μπροσούρα

Κάπου εκείνη τη χρονιά προς την Άνοιξη, μια εκπληκτική βόλτα στο Σούνιο κατέληξε στο ναό του Ποσειδώνα...

Καλοκαίρι του 2004, οι τέσσερίς μας, σχεδόν όπως πάντα, σε συναυλία στο θέατρο Πέτρας.

Η συγκλονιστική συναυλία του Steve Vai στο sporting, 2005 πάλι, εγώ κι ο Βασίλης αυτή τη φορά, βρήκα τα εισιτήρια και τη μπροσούρα.

Πολλά εισιτήρια κινηματογράφου!!! σε κάθε ταινία άλλοτε δύο, τρία, τέσσερα εισιτήρια, μερικές φορές πέντε και σπάνια έξι, λόγω που πολλές φορές πηγαίναμε με κάποιο φίλο, ένα-δυο συγγενείς. Χρονικά βρισκόμαστε από το 2005 και πίσω στο πρώτο village στο Μαρούσι τις περισσότερες φορές, κάποιες λιγότερες στο village της Νίκαιας, μερικές στα sters και στο odeon κοντά στην Κηφισιά και μια φορά στο star city.

Σε ένα πολύ μικρό θεατράκι στην Κυψέλη μια πολύ όμορφη παράσταση...

Το φως που σβήνει, η εκπληκτική αυτή ταινία με την πολύ όμορφη μπροσούρα. Η Νένα είχε έρθει με το ζόρι. Πάραυτα μαγεύτηκε από τα πρώτα λεπτά, απορροφήθηκε και παρακολουθούσε προσεκτικά. Όταν τη ρωτάγαμε ψυθιριστά αν της αρέσει, μας αγνοούσε και συνέχιζε να κοιτάει με έντονη αφισίωση.

Πάντα μου άρεσαν τα μιούζικαλ ... εδώ εν ετει 1998

και οι μουσικές παραστάσεις! μετά απ' αυτήν γυρίζαμε με τη μηχανή σπίτι και κάπου στις ανηφόρες της Κυψέλης μέσα στην ησυχία της νύχτας με έπιασαν κάτι γέλια από ένα αστείο του Βασίλη που ήταν τόσο δυνατό και κράτησε τόσο πολύ σε σημείο να το θυμάμαι τουλάχιστον όποτε βλέπω το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Πριν πολλάαααα χρόνια. Τη συγκεκριμένη παράσταση την επαναλαμβάνουν. Νομίζω περιόδευε και φέτος. Τα παιδιά θυμάμαι αν και πολύ μικρά τότε είχαν ξεκαρδιστεί και κατα ευχαριστηθεί.

 Εδώ δεν θα πω τίποτα παρά μόνο...






ΟΟΟΟ  ΛΛΛΛ  ΑΑΑΑ

ΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΛΕΦΤΑΑΑΑΑ  !!!!!

 Μια παράσταση κοριτσίστικη νοσταλγία....ναι,ναι...

 Είχε συμβεί κάποτε στην Αθήνα!

Κι ένας Satriani για χάρη του Βασίλη, αλλά χαλάλι του, ήταν σπουδαίος ο άτιμος...





Aυτά δεν ήταν τα καλύτερα. Δυστυχώς υλικό από πολύ αγαπημένες μου ταινίες, συναυλίες ή παραστάσεις δεν υπάρχουν απλά γιατί χάθηκαν ή δεν τις έχω βρει ακόμη. Το μόνο που θα ήθελα πολύ να υπάρχει εδώ σε αυτό το ποστ επιπλέον είναι υλικό από τη συναυλία του αγαπημένου μου woody λίγο πριν μπει το 2008... χμμμ, μιλώντας για τον Woody... που είναι αλήθεια τα εισιτήρια της blue jasmine? χαχαχχαχα.....