Παρασκευή, δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα. Περιμένοντας στο μετρό του Χολαργού. Εγώ στη θέση του οδηγού το ταίρι μου στη θέση του συνοδηγού. Σχεδόν πάντα τα βραδινά μας δρομολόγια τα κάνω εγώ. Κι ας είμαι κουρασμένη. Αυτός είναι περισσότερο. Και το χειρότερο είναι όταν έχεις φτάσει στο απόγειο της κούρασης, είναι βράδυ και χρειάζεται να πας κέντρο. Έτσι έγινε και χτες. Γυρίζαμε απλά από το κέντρο και κάναμε μια στάση στο μετρό του Χολαργού για να πάρουμε την κόρη. Ευχάριστη αναμονή καθώς το ταίρι χαλαρώνει και λέει αστεία, περιγράφει όσα έγιναν και δεν είδα, μιμείται τέλεια διάφορους γραφικούς τύπους (τύφλα να' χει ο Μητσικώστας) και περνάμε ωραία. Μετά από κάμποσο μπαίνει η κόρη και το ταίρι λέει: "Δώδεκα η ώρα, έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας". Κάνω συνειρμούς, πιάνω το αστείο με το κυνικό, γλυκόπικρο υπονοούμενο για τη μέρα που χάθηκε στη ρουτίνα και τη δουλειά και λέω: "Η μέρα έφυγε ο Johnnie Walker έρχεται". Η παλιά διαφήμιση-κράτα μήνυμα στο υποσυνείδητο- πως μετά από μια κοπιαστική μέρα τον τελευταίο λόγο τον έχεις εσύ χαλαρώνοντας και πίνοντας ουίσκυ. Απολαμβάνοντας μια έξοδο ή την θαλπωρή του σπιτιού σου. ΑΝ έχεις κότσια κι απόθεμα δύναμης να αντέξεις ένα ποτό και ΑΝ έχεις απόθεμα χρημάτων να καταναλώσεις σε μπαρ ή σε κάβα. "Αυτό θέλω τώρα" μου είπε, "ένα ουϊσκάκι". Μικρές χαρές σκέφτηκα και λυπήθηκα που δεν προνόησα να έχω στο σπίτι το συγκεκριμένο ποτό, πρώτον γιατί σπάνια πίνουμε και δεύτερον γιατί από την αγορά ψωνίζω τα απαραίτητα και δεν κάνω πια αυτό που έκανα παλιότερα, δηλαδή να παίρνω κι αυτά που δε μου χρειάζονται έτσι για να υπάρχουν και να είναι το σπίτι φουλ ανα πάσα στιγμή. Τι σου κάνει η κρίση; σκέφτηκα. Και σε ένα φανάρι παρατηρώντας τα κτίρια και συνειδητοποιώντας πως έρχεται η τριακοστή μέρα του Νοέμβρη, διαπιστώνω πως δε βλέπω ούτε ένα λαμπάκι στα μπαλκόνια. Και να φανταστεί κανείς πως άλλες χρονιές από της αγίας Αικατερίνης και λίγο πιο πριν ακόμα τα σπίτια ξέρναγαν χιλιάδες λαμπιόνια στα μπαλκόνια τους σα να ήθελαν να βγάλουν με εμετό από μέσα τους όλη τη χλιδή, τη επίδειξη ευμάρειας, τον ανταγωνισμό, την κιτσιά κλπ. Ήταν και όμορφο ή εντυπωσιακό μερικές φορές μέσα στην υπερβολή του. Για πάνω από ένα μήνα έβλεπες την Αθήνα όλη σαν αγορά στην Κίνα. Εδώ και χρόνια οι Αθηναίοι στολίζουν ελάχιστα. Και δεν είναι τα χρήματα το πρόβλημα γιατί τα λαμπάκια κοστίζουν ελάχιστα και δεν καίνε και τόσο ρεύμα πιστεύω. Εκτός εάν δεν υπάρχει καθόλου ρεύμα σε μερικά σπίτια. Περισσότερο είναι θέμα διάθεσης. Και η διάθεση έχει πέσει αρκετά. Και δε φτιάχνει ούτε με τον Γιαννάκη που περπατάει...;)
